Fes!
Blijf op de hoogte en volg Denise
11 Juni 2013 | Marokko, Rabat
Sbah Elkhir!
Afgelopen vrijdag, vroeg in de middag, was het voor de verandering weer eens tijd om op pad te gaan. Bestemming: Fes! Wat mij betreft een geweldige stad die hoog in mijn favorietenlijstje Marokko staat, maar ook eentje die zo toeristisch is (bijna nog meer dan Marrakesh zou ik zeggen…) dat je afgezet wordt waar je bijstaat (terwijl je nog zo goed op staat te letten…).
Nadat wij een vriendin van Judith opgehaald hadden van het vliegveld (een taxiritje dat volgens mij ook te veel gekost heeft) – waar we trouwens nog een gezellig gesprekje hadden met een Marokkaanse Nederlander die duidelijk verlegen zat om een praatje – wilden we, terug op het station, een taxi nemen naar ons hotel. Om voor de deur afgezet te worden kostte het ritje 30 Dh, bij de dichtstbijzijnde medina poort (volgens de routebeschrijving die hostelbookers ons geleverd had een klein stukje lopen) 15 Dh. De keuze was snel gemaakt, uiteraard, en wij kozen voor de poort. Helaas bleek de taxichauffeur een zak, die ons ook nog eens probeerde over te halen naar een ander hotel te gaan (krijgt zeker commissie), want hij zet ons af bij een poort die helemaal niet in de buurt van het hotel blijkt te liggen. Nogmaals helaas voor ons bleek dit wel de poort van de routebeschrijving te zijn en werden we geleid naar een hotel genaamd “Funky Fes” (dat is dan wel weer hilarisch). Na wat navraag gedaan te hebben van de locatie wisten we dat ons hotel – “Tombouktou,” weer zo’n geweldige naam – ver weg was. Hoe ver, geen idee, maar wij waren toch echt niet van plan om nogmaals in een taxi te stappen. Gelukkig hielp de man van Funky Fes ons op weg tot hij terug moest naar zijn post en ons gewoon maar een richting op stuurde. We dwaalden daarna maar een beetje door de stad en vroegen zo veel mogelijk mensen de weg. Uiteindelijk kwamen we een jongetje van een jaar of 12, 13 tegen die de weg wel wist (hij zei meteen de juiste straatnaam). Door vele kleine, onwijs smalle en onhandige (Nadia, Judiths vriendin had een koffer bij zich) straatjes van de heel erg oude medina van Fes werden wij geleid naar ons hotel. We pakten onderweg – ongevraagd – nog wat jongetjes op, maar toen we bij ons hotel in de lobby stonden hebben we alleen het eerste jongetje wat Dirhammetjes gegeven voor z’n goede werk. We hadden geen idee wat we van het hotel moesten verwachten, maar het bleek prima met zelfs een eigen privé dakterras (jawel!), inclusief ontbijt en dat voor een goede 6 Euro per nacht (haha!). Het feit dat de bedden niet echt schoon waren en het doucheputje niet doorliep (zodanig dat op de dag dat we weggingen het water vanuit de douche in de kamer en vervolgens op het dakterras liep en dat dan weer in een enorme stroom naar beneden stroomde – oeps!) moesten we dan maar voor lief nemen.
Die vrijdag hebben we, behalve dineren bij een typisch Marokkaans restaurantje (inclusief banken langs de muren), niet meer zo veel gedaan. Zaterdag was het tijd om Fes te gaan verkennen. Hoewel ons hotel naar mijn idee direct naast de “tanneries” (de plek waar het leer geverfd wordt) gelokaliseerd was, vond Nick – die ook naar Fes was gekomen dat weekend maar in een ander hotel sliep (wij waren gezellig met 5 meiden!) – het een beter idee om bij zijn hotel te beginnen want “dat lag meer in het centrum.” Prima natuurlijk, want zo konden wij gelijk de medina eens beter bekijken. Uiteraard hadden we geen idee waar we moesten beginnen, maar met de hulp van vele jongetjes konden we onze weg uiteindelijk wel vinden – een van de jongetjes eiste meer geld (seriously!) maar daar gingen wij natuurlijk niet aan beginnen. We pikten Nick op bij zijn hotel en gingen daarna op weg om de tanneries (leer is waar Fes bekend om staat, just for the record) die we natuurlijk ook niet zelf kunnen vinden. Een wat oudere jongen deze keer bracht ons erheen. Om precies te zijn bracht hij ons naar een winkel (ze hadden alles) waar ze een dakterras hebben waarvandaan je het verfgebeuren kunt zien (er zijn er vele van), je mag het district namelijk zelf niet in. Dat wil je waarschijnlijk ook niet trouwens want het is niet bepaald gezond en het ruikt zeker niet fris. Vandaar ook dat je eenmaal boven een takje mint krijgt dat je bij je neus kunt houden tegen de stank. Ik moet zeggen dat ik de stank wel mee vond vallen en we bleven best een tijdje kijken hoe die mannen met het leer bezig waren; het was interessant om te zien.
Na dit bezoek (een must!) gingen we via de winkel weer naar buiten. Er wordt verwacht dat je dan wat koopt omdat zij zich voor je open stellen, maar wij gingen zonder waar weer de hort op. Ik wilde best wat kopen, maar dan moet je niet 850 Dh voor een tasje vragen (dat kan echt vele malen goedkoper!). We dwaalden dus maar weer een beetje door de medina en besloten, omdat we er toch waren, het houtbewerkingmuseum te bezoeken wat ook een interessante bedoening was. Ze hadden van alles, van wiegjes tot kammetjes en van wapens tot deuren, allemaal van hout. Ook hadden ze een dakterras waarvandaan we nog wat fotootjes maakten en Fes van een andere kant konden bekijken (al gaf het absoluut geen overzicht). Daarna dwaalden we voor de verandering maar weer eens door de straatjes en pikten onderweg Han (die nog maar een keer naar Fes was gekomen) op en gingen gezellig wat eten en nog wat shoppen (of course!). Dat was het dan voor de zaterdag, want eigenlijk waren we best moe van het heen en weer en op en neer (Fes is ook een berg of zo?) lopen en besloten dus lekker op ons dakterras te chillen.
Zondag deden we een beetje hetzelfde. Hoewel we eerst op zoek waren naar een Medersa die dicht bij ons hotel zou moeten zitten, konden we deze uiteraard niet vinden (Fes is ingewikkeld en het is dan ook een zekerheid dat je een aantal keer verdwaald en dat hebben we zeker gedaan…) en dus besloten we de andere maar op te zoeken. Tegen de tijd dat we daar in de buurt waren was deze echter al gesloten en bovendien vonden wij het ook wel tijd voor een terrasje. Hier spraken we nog af met Han en Nick die dan samen met ons naar de Medersa daar zouden gaan. Het duurde alleen erg lang voordat ze er eens waren; na een kort telefoontje bleken zij ook verdwaald te zijn en het zou dus nog wel even duren voordat ze er waren. Uiteindelijk kwamen ze met de taxi aan en besloten we de Medersa Bou Inania (geloof ik?) te gaan bezoeken (Nick wist al waar het was, dus dat was handig). Ik moet zeggen dat ik het nogal tegen vond vallen; de Medersa die ik in Marrakesh heb bezocht was wat grootser en uitgebreider met meerdere verdiepingen en hier mochten we alleen maar op het binnenplein kijken – er was echter wel een echte les bezig, wel achter een doek uiteraard.
Daarna vonden we het genoeg voor Fes (het was al dik in de middag en we moesten de trein nog pakken). We besloten maar meteen naar het station te gaan zodat we zeker waren van een zitplekje. Dit was gelukt en we hadden een coupé bijna voor ons zelf. Na een treinrit van +/- 2,5 uur waren we weer terug in Rabat wat inmiddels zo als thuis voelt dat ik me niet voor kan stellen dat ik over 3 weken Nederland weer thuis moet noemen…
Nou ja, tot laters!
xxx
Afgelopen vrijdag, vroeg in de middag, was het voor de verandering weer eens tijd om op pad te gaan. Bestemming: Fes! Wat mij betreft een geweldige stad die hoog in mijn favorietenlijstje Marokko staat, maar ook eentje die zo toeristisch is (bijna nog meer dan Marrakesh zou ik zeggen…) dat je afgezet wordt waar je bijstaat (terwijl je nog zo goed op staat te letten…).
Nadat wij een vriendin van Judith opgehaald hadden van het vliegveld (een taxiritje dat volgens mij ook te veel gekost heeft) – waar we trouwens nog een gezellig gesprekje hadden met een Marokkaanse Nederlander die duidelijk verlegen zat om een praatje – wilden we, terug op het station, een taxi nemen naar ons hotel. Om voor de deur afgezet te worden kostte het ritje 30 Dh, bij de dichtstbijzijnde medina poort (volgens de routebeschrijving die hostelbookers ons geleverd had een klein stukje lopen) 15 Dh. De keuze was snel gemaakt, uiteraard, en wij kozen voor de poort. Helaas bleek de taxichauffeur een zak, die ons ook nog eens probeerde over te halen naar een ander hotel te gaan (krijgt zeker commissie), want hij zet ons af bij een poort die helemaal niet in de buurt van het hotel blijkt te liggen. Nogmaals helaas voor ons bleek dit wel de poort van de routebeschrijving te zijn en werden we geleid naar een hotel genaamd “Funky Fes” (dat is dan wel weer hilarisch). Na wat navraag gedaan te hebben van de locatie wisten we dat ons hotel – “Tombouktou,” weer zo’n geweldige naam – ver weg was. Hoe ver, geen idee, maar wij waren toch echt niet van plan om nogmaals in een taxi te stappen. Gelukkig hielp de man van Funky Fes ons op weg tot hij terug moest naar zijn post en ons gewoon maar een richting op stuurde. We dwaalden daarna maar een beetje door de stad en vroegen zo veel mogelijk mensen de weg. Uiteindelijk kwamen we een jongetje van een jaar of 12, 13 tegen die de weg wel wist (hij zei meteen de juiste straatnaam). Door vele kleine, onwijs smalle en onhandige (Nadia, Judiths vriendin had een koffer bij zich) straatjes van de heel erg oude medina van Fes werden wij geleid naar ons hotel. We pakten onderweg – ongevraagd – nog wat jongetjes op, maar toen we bij ons hotel in de lobby stonden hebben we alleen het eerste jongetje wat Dirhammetjes gegeven voor z’n goede werk. We hadden geen idee wat we van het hotel moesten verwachten, maar het bleek prima met zelfs een eigen privé dakterras (jawel!), inclusief ontbijt en dat voor een goede 6 Euro per nacht (haha!). Het feit dat de bedden niet echt schoon waren en het doucheputje niet doorliep (zodanig dat op de dag dat we weggingen het water vanuit de douche in de kamer en vervolgens op het dakterras liep en dat dan weer in een enorme stroom naar beneden stroomde – oeps!) moesten we dan maar voor lief nemen.
Die vrijdag hebben we, behalve dineren bij een typisch Marokkaans restaurantje (inclusief banken langs de muren), niet meer zo veel gedaan. Zaterdag was het tijd om Fes te gaan verkennen. Hoewel ons hotel naar mijn idee direct naast de “tanneries” (de plek waar het leer geverfd wordt) gelokaliseerd was, vond Nick – die ook naar Fes was gekomen dat weekend maar in een ander hotel sliep (wij waren gezellig met 5 meiden!) – het een beter idee om bij zijn hotel te beginnen want “dat lag meer in het centrum.” Prima natuurlijk, want zo konden wij gelijk de medina eens beter bekijken. Uiteraard hadden we geen idee waar we moesten beginnen, maar met de hulp van vele jongetjes konden we onze weg uiteindelijk wel vinden – een van de jongetjes eiste meer geld (seriously!) maar daar gingen wij natuurlijk niet aan beginnen. We pikten Nick op bij zijn hotel en gingen daarna op weg om de tanneries (leer is waar Fes bekend om staat, just for the record) die we natuurlijk ook niet zelf kunnen vinden. Een wat oudere jongen deze keer bracht ons erheen. Om precies te zijn bracht hij ons naar een winkel (ze hadden alles) waar ze een dakterras hebben waarvandaan je het verfgebeuren kunt zien (er zijn er vele van), je mag het district namelijk zelf niet in. Dat wil je waarschijnlijk ook niet trouwens want het is niet bepaald gezond en het ruikt zeker niet fris. Vandaar ook dat je eenmaal boven een takje mint krijgt dat je bij je neus kunt houden tegen de stank. Ik moet zeggen dat ik de stank wel mee vond vallen en we bleven best een tijdje kijken hoe die mannen met het leer bezig waren; het was interessant om te zien.
Na dit bezoek (een must!) gingen we via de winkel weer naar buiten. Er wordt verwacht dat je dan wat koopt omdat zij zich voor je open stellen, maar wij gingen zonder waar weer de hort op. Ik wilde best wat kopen, maar dan moet je niet 850 Dh voor een tasje vragen (dat kan echt vele malen goedkoper!). We dwaalden dus maar weer een beetje door de medina en besloten, omdat we er toch waren, het houtbewerkingmuseum te bezoeken wat ook een interessante bedoening was. Ze hadden van alles, van wiegjes tot kammetjes en van wapens tot deuren, allemaal van hout. Ook hadden ze een dakterras waarvandaan we nog wat fotootjes maakten en Fes van een andere kant konden bekijken (al gaf het absoluut geen overzicht). Daarna dwaalden we voor de verandering maar weer eens door de straatjes en pikten onderweg Han (die nog maar een keer naar Fes was gekomen) op en gingen gezellig wat eten en nog wat shoppen (of course!). Dat was het dan voor de zaterdag, want eigenlijk waren we best moe van het heen en weer en op en neer (Fes is ook een berg of zo?) lopen en besloten dus lekker op ons dakterras te chillen.
Zondag deden we een beetje hetzelfde. Hoewel we eerst op zoek waren naar een Medersa die dicht bij ons hotel zou moeten zitten, konden we deze uiteraard niet vinden (Fes is ingewikkeld en het is dan ook een zekerheid dat je een aantal keer verdwaald en dat hebben we zeker gedaan…) en dus besloten we de andere maar op te zoeken. Tegen de tijd dat we daar in de buurt waren was deze echter al gesloten en bovendien vonden wij het ook wel tijd voor een terrasje. Hier spraken we nog af met Han en Nick die dan samen met ons naar de Medersa daar zouden gaan. Het duurde alleen erg lang voordat ze er eens waren; na een kort telefoontje bleken zij ook verdwaald te zijn en het zou dus nog wel even duren voordat ze er waren. Uiteindelijk kwamen ze met de taxi aan en besloten we de Medersa Bou Inania (geloof ik?) te gaan bezoeken (Nick wist al waar het was, dus dat was handig). Ik moet zeggen dat ik het nogal tegen vond vallen; de Medersa die ik in Marrakesh heb bezocht was wat grootser en uitgebreider met meerdere verdiepingen en hier mochten we alleen maar op het binnenplein kijken – er was echter wel een echte les bezig, wel achter een doek uiteraard.
Daarna vonden we het genoeg voor Fes (het was al dik in de middag en we moesten de trein nog pakken). We besloten maar meteen naar het station te gaan zodat we zeker waren van een zitplekje. Dit was gelukt en we hadden een coupé bijna voor ons zelf. Na een treinrit van +/- 2,5 uur waren we weer terug in Rabat wat inmiddels zo als thuis voelt dat ik me niet voor kan stellen dat ik over 3 weken Nederland weer thuis moet noemen…
Nou ja, tot laters!
xxx
-
11 Juni 2013 - 14:56
Mam:
Er komt maar geen einde aan je reisjes. Iedere keer weer enthousiaste verhalen en dat betekent dat je vader en ik zeker nog een keer terug moeten naar Marokko om al dat moois met eigen ogen te gaan bekijken. Vervelend hoor! Geniet maar lekker hoor meis. Dikke kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
