Roadtrippin'

Van kamelen (of eigenlijk dromedarissen…) tot schapen en geiten, van heel van zand tot groene bergen. Marokko heeft een heel variërend landschap en ik heb het in de afgelopen dagen allemaal gezien. Ik heb namelijk 5 dagen lang met de andere Nederlandse vrijwilligers door Marokko getoefd op een geweldige roadtrip waarin ik veel heb meegemaakt dus alvast mijn excuses voor het lange verhaal!

Zaterdag was het wederom vroeg dag om op stap te gaan. We hadden auto’s gehuurd en deze konden we om 8 uur bij een jeugdherberg hier vlakbij ophalen. We moesten dus vroeg op pad, maar eerst gingen Judith en ik afscheid nemen van onze familie. Het was een afscheid dat zo uitgebreid was dat ik dacht, “als dat al zo gaat als we een paar dagen weggaan, hoe moet dat dan als we straks voorgoed vertrekken?” Maar goed, heel wat omhelzingen en zoenen later konden we op pad. Bij de afgesproken plek stonden de auto’s en de anderen al klaar en na wat papierwerk konden we vertrekken (ik zal er maar even bij zeggen dat ik niet van autorijden houd en dat ik dus ook zeker niet hier in Marokko achter het stuur ben gekropen…). Eerste bestemming: Meknes/Volubilis. Vlakbij Meknes stopten we bij een tankstation om even bij te komen en van bestuurders te wisselen. Daar besloten we ook om Meknes in zijn geheel maar over te slaan omdat we niet heel veel tijd hadden. We gingen dus in een keer door naar Volubilis, maar kwamen er al gauw achter dat we dan toch bij Meknes de snelweg af hadden gemoeten en dat hadden we niet gedaan. Tegen die tijd hadden we echter al tol betaald en dat wilden we niet nog een keer doen. We keerden dus wel terug, maar via provinciale weggetjes. Maar eerst kwamen we de politie nog tegen. Arie bleek iets te hard gereden te hebben en we moesten een boete van 300 Dh betalen. Gelukkig spreekt Arie goed Frans en bleef hij beleefd tegen de agent en uiteindelijk hoefden we de boete niet te betalen en kregen we alleen een waarschuwing (hallelujah! – de volgende dag kreeg de andere auto een boete die ze wel moesten betalen…). De weggetjes dus. Deze leidden ons weer terug richting Volubilis maar deze Romeinse ruïne bleek onwijs moeilijk om te vinden en aan bordjes doen ze hier in Marokko ook niet echt…We keerden dus tot 2 keer toe om maar na navraag bleek beide keren dat we wel de goede weg op gingen. Uiteindelijk hebben we het gevonden en konden we bij de ruïne rondlopen. Het was een mooie ruïne maar niet heel indrukwekkend, maar ik denk dat als je eenmaal in Griekenland bent geweest en onwijs veel ruines, inclusief de Acropolis, hebt gezien dat je niet meer zo snel onder de indruk bent. Een hele fotoshoot later gingen we weer op pad en besloten we wederom de provinciale weggetjes te nemen om de tol te vermeiden. We reden door vele verschillende plaatsjes, inclusief eentje genaamd Ifrane waarvan in onze auto werd gezegd dat het wel op Zwitserland leek (dezelfde soort huisjes met oranje pannendaakjes, echt hilarisch om dat te zien in Marokko) en waarvan later bleek dat de plaats ook de bijnaam Zwitserland van Marokko heeft (ze hebben zelfs een aantal skiliften en ’s winters ligt er sneeuw…). Daarna gingen we door naar Azrou waar het wederom tijd was om even te chillen. Dat deden we bij een hotel/restaurant waar ik voor het toilet een hotelkamer werd ingeleid en dus niet op het Turks toilet in het restaurant hoefde te plassen (Judith mocht ook op de hotelkamer, maar de jongens moesten op het andere toilet…). Daarna gingen we in een keer verder naar Midelt, een dorpje midden in het Atlas gebergte, waar we de nacht zouden doorbrengen. Onderweg reden we door een bos waar wilde apen leefden die vooral Judith erg interessant vond (maar van Arie, die reed, mocht ze de apen geen bananen voeren en hij reed dus lekker door). Eenmaal in Midelt hadden we snel een hotel (we hadden van tevoren gebeld of er plek was) en konden we direct gaan eten. Door een of andere kerel die steeds bij het hotel zat maar er niet bij hoorde werden we verwezen naar een restaurantje verderop waar bijna iedereen het aan durfde om een Berberse pizza te bestellen. Ik besloot dat maar achterwege te laten en veilig voor een tagine te gaan, want ik wil veel proberen maar bij een Berberse pizza heb ik zo mijn twijfels. Toen de pizza’s er aan kwamen was ik dus ook compleet opgelucht dat ik die niet had besteld want ze zagen er vreselijk smerig uit en aangezien iedereen met lange tanden zat te eten denk ik dat ze ook echt niet lekker waren…Daarna gingen we wederom met die kerel mee want hij had familie in Merzouga (onze volgende bestemming) die wel kamelenritten en een overnachting in de woestijn kon verzorgen. Ik had zo mijn twijfels, zeker toen we een aanbetaling moesten doen, maar uiteindelijk gingen we overstag en hadden een reservering voor de volgende dag.

Na een nachtje in een hotel dat best wel een beetje smerig was gingen we weer op pad. Over wegen door een weids landschap met opdoemende bergen om ons heen kwamen we na een dag rijden aan in Merzouga waar we inderdaad een reservering hadden bij het hotel van de familie van die kerel in Midelt (misschien moet ik maar eens gaan geloven in de goedheid van mensen…). Daar moesten we een tijdje wachten totdat we op weg konden de woestijn in, maar er was wifi en thee dus dat was geen probleem. Rond een uur of half 7 gingen we richting de dromedarissen. Ze zaten gekoppeld in groepjes van 5 en ik zat op de voorste. Die beesten zijn enorm groot en je zit dus behoorlijk hoog, maar als hij eenmaal staat is het na een beetje gewiebel van het opstaan best goed te doen. Op onze kamelen gingen we de woestijn in waar we konden genieten van de zandduinen van de Sahara (wow!). Onderweg stopte onze gids constant om foto’s te maken van ons op kamelen en uiteindelijk ook op de zonsondergang die helemaal niet zo indrukwekkend was (er waren nogal wat wolken) maar waar ik toch maar wel een foto van heb gemaakt. Na een ritje van zo’n 2 uurtjes kwamen we aan op ons kamp waar we de nacht zouden doorbrengen. Daar hadden wij een tent voor onszelf waar we gauw onze spullen in dumpten (we mochten onze bagage in het hotel in Merzouga laten en alleen wat essentials mee de woestijn in nemen, maat uiteindelijk heb ik zelfs van de essentials alleen mijn tandpasta gebruikt) om vervolgens te chillen in het midden tussen de tenten en van het uitzicht te genieten. We kregen diner onder een prachtige sterrenhemel en na het eten was er muziek en werd er gezongen. Daarna besloten we te gaan slapen onder de sterrenhemel en niet in de tent zoals bijna andere mensen in het kamp (behalve de Marokkanen zelf, die sliepen ook buiten). We sleepten onze matrasjes naar buiten en gingen liggen. De nacht was kouder dan verwacht en ik heb amper geslapen, maar het was het zeker waard. Dit was echt een geweldige ervaring die ik nooit meer zal vergeten. De volgende ochtend werden we gewekt door trommels (hoewel ik op dat moment al wakker was) en konden we de duinen opklimmen (dat is behoorlijk moeilijk kan ik je vertellen) om van de zonsopkomst te genieten. Deze was stukken mooier dan de zonsondergang van de vorige dag en we konden er best een tijdje van genieten. Daarna was het al snel weer tijd om wederom op de onze kamelen te stappen en terug te gaan naar het hotel waar een heel uitgebreid ontbijtbuffet op ons stond te wachten (en dit alles voor een kleine 30 euro). Na het ontbijt en douchen waren we weer klaar om te gaan en konden we onze roadtrip voortzetten.

We gingen terug richting Erfoud (een plaatsje waar we al doorheen gereden waren de vorige dag) omdat daar de grootste oase van Marokko te vinden zou moeten zijn. We hadden echter geen idee waar we deze moesten vinden en besloten dus maar door te gaan richting Tinghir omdat vlak daarvoor een prachtige kloof zou moeten zijn. We konden dit gelukkig snel vinden en we reden over nogal smalle bergweggetjes waar eigenlijk maar een auto tegelijk het asfalt kon gebruiken een heel eind de kloof in. Helaas hebben we de watervallen die er zouden moeten zijn niet gezien, maar de rivier stond ook bijna droog dus ik weet niet eens of die het wel waard zouden zijn geweest. Na wat relaxen in het water gingen we weer verder naar de stad. Hier gingen we op zoek naar eten en besloten we die avond nog verder te rijden naar Ouarzazate wat de volgende bestemming op ons lijstje was. In Tinghir was namelijk niet zo veel te beleven en we hadden toch niet alle tijd van de wereld. Het vertrek uit deze plaats duurde iets langer dan gepland omdat mijn bankpas werd ingeslikt door de automaat (terwijl de rest ook op deze automaat had gepind…). Nick regelde toen dat ik bij de bankdirecteur thuis aan kon kloppen voor hulp (de bank was al dicht). Samen met Arie (omdat hij vloeiend in Frans is) ging ik dus met een of ander kereltje op pad naar het huis van de bankdirecteur. Deze bleek om de hoek te liggen en na een aantal keer aankloppen en aanbellen stak de man zijn hoofd uit het raam. Hij kon ons echter niet helpen want hij had zogenaamd de sleutel van de automaat niet (hij had volgens mij gewoon geen zin) en dus heb ik na wat belletjes met mama mijn kaart maar geblokkeerd en zijn we toch maar weggegaan (nu kan ik dus niet meer pinnen en ik kan je vertellen dat afhankelijk zijn van andere mensen voor geld heel lastig is, gelukkig is het nog maar een week en kan ik van het geld dat ik nu nog heb de week wel doorkomen denk ik). Daarna konden we toch op richting Ouarzazate. Dit is een grote plaats dus goed te vinden ondanks het feit dat het al donker was toen we daar aankwamen. Judith zat achter het stuur maar kon alle Nick in de andere auto niet bijhouden met al zijn u-turns, waarop Arie zei dat ze “haar ballen moest laten zien.” Uiteindelijk hebben ze gewisseld en hebben al u-turns makend het door ons gewilde hotel gevonden (we moesten het wel heel vaak vragen). Daar heb ik als een blok geslapen en was ik de volgende ochtend weer fris en fruitig om verder te gaan.

Ouarzazate wordt wel het Hollywood (Ouarzazywood, haha!) van Marokko genoemd. Er zijn namelijk vele studio’s en heel wat Amerikaanse films zijn hier opgenomen. Voor ons reden genoeg om maar zo’n studio op te zoeken. Onderweg kwamen we al een rotonde met een filmrol tegen dus wisten we dat we op de goede weg zaten. Bij de studio betaalden we na overleg toch maar de 50Dh entree en moesten we achter de gids aanrennen want deze was al weg. We kregen een rondleiding door verschillende filmsets – sommige hiervan zijn maar 5 minuten gebruikt terwijl het maanden heeft gekost om ze te bouwen – maar de titels van de films ben ik eigenlijk al weer vergeten. Het was gaaf om op zo’n set rond te lopen en ik ben dan ook blij de we de kosten hebben betaald. Daarna gingen we verder naar een of ander dorpje waar “Gladiator” moet zijn opgenomen. Er werd ons verteld dat de arena van de film daar ook zou moeten staan, maar dat bleek een lokkertje. Er was geen arena te vinden, maar gelukkig wel een oude kasbah die we wel mochten bezoeken. Deze kasbah zou een van de oudste van Marokko moeten zijn dus dat leek het ons wel waard. Ook hier moesten we voor betalen en na 10 Dh neergelegd te hebben en een gids afgeslagen te hebben gingen we in de enorme hitte op naar het topje van de berg. De weg leidde ons door ubertoeristische straatjes waar alleen maar souvenirs verkocht worden en eenmaal bijna boven had ik geen zin meer om het laatste stukje verder te lopen en dus besloot ik maar in de volle zon te gaan zitten (dat is waarschijnlijk niet zo slim, maar het interesseert me geen ruk…). Daarna gingen we weer via dezelfde weg terug naar beneden waar we onze consumptie die op het entreekaartje stond besloten op te eisen en we thee kregen van een onwijs leuke oude man. We werden een kamertje vol vliegen ingeleid waar het onwijs heet was, maar de goede man had wel waaiers die hij eerst zelf in ons gezicht waaide en vervolgens aan ons gaf om het zelf te doen. Het was een goede afsluiting van een vermoeiende tocht waarbij we tenminste een keertje konden afkoelen (de temperatuur tijdens deze reis liepen nogal hoog op en de airco in de auto werkte niet goed en hadden we dus niet aan, ik kan je dan ook vertellen dat ik het werkelijk waar nog nooit zo warm heb gehad als tijdens deze roadtrip maar het was het zweten allemaal waard :P). Hierna reden we in een keer door naar Marrakesh waar we pas in de avond aankwamen, het verkeer een enorme chaos is en waarvan we geen idee hadden waar in de stad we aan kwamen rijden. De irritaties liepen wel wat op en iedereen had onmiddellijk een beetje een hekel aan deze stad maar uiteindelijk hebben we gewoon de auto geparkeerd vlakbij Jemaa El Fna en konden we lopend op zoek naar een hotel. Deze hadden we gelukkig zo gevonden (we hadden geluk, want na ons was het hotel vol :D) en daarna konden we dan eindelijk de door ons gewilde pizza gaan eten (bij Pizza Barri, haha!).

De volgende dag hadden we een nogal langzame start en gingen we daarna de medina in. We dwaalden een beetje door de straatjes, deden wat inkopen (voor sommigen) en gingen daarna wat eten bovenop een dakterras uitkijkend op Jemaa El Fna. Daarna gingen we op weg naar de moskee om daar in het park rond te lopen. Inmiddels had iedereen besloten nog diezelfde avond terug te keren naar Rabat (Arie, Luc en ik zouden dat sowieso doen, maar de anderen zouden misschien nog verder reizen met openbaar vervoer) en dus gingen we aan het begin van de avond met z’n allen weer in de auto’s op naar huis. Deze keer nemen we gewoon de snelweg waar we helaas tot 3 keer toe tol moesten betalen (belachelijk!). Ook hadden we nog een spannend moment toen de benzine bijna op was (we hadden al wel getankt maar de tank niet volgegooid want in tegenstelling tot Nederland lever je hier je huurauto met lege tank in aangezien je hem ook met lege tank krijgt) en Arie bijna ging flippen (viel best mee hoor ;) ), maar we hadden de pomp naar mijn idee gehaald zonder echt in de gevaarzone te komen…De reis duurde langer dan verwacht en pas tegen half 11 kwamen we aan in Rabat. Hier wisten we niet waar we moesten parkeren (we konden pas de volgende ochtend de auto’s inleveren want het verhuurbedrijf was al dicht) dus dat duurde ook even. Toen gingen we nog eten bij ons favoriete pizzatentje en was het op naar huis. Omdat het inmiddels 12 uur was was onze deur natuurlijk van binnen al op slot gedaan (met zo’n gleufslot) en konden Judith en ik niet zelf naar binnen. Gelukkig had Aziza ons al gehoord (ze lag nog tv te kijken) en kwam ze direct naar beneden lopen om de deur open te doen en het was volgens mij geen probleem aangezien we meteen een aantal zoenen van haar kregen. Toen was het op naar bed wat het einde van onze roadtrip door Marokko betekende.

Nu heb ik nog een paar daagjes vrij en moet ik na het weekend (die ik als het goed is ook ergens anders doorbreng…) nog een weekje werken en dan kom ik weer terug naar huis in Nederland. Ik moet zeggen dat deze 3 maanden uiteindelijk heel snel voorbij zijn gegaan, maar dat ik ook wel weer blij ben om terug naar huis te gaan. Ik heb inmiddels namelijk zo’n enorme hekel aan mijn project dat ik blij ben dat het bijna voorbij is. Elke ochtend als ik weer moet gaan ben ik chagrijnig; de mensen zijn niet meer leuk en wekken bijna alleen nog maar irritaties op en ik heb helemaal geen inspiratie voor mijn lessen meer. Maar ik kan je vertellen dat als ik dat vreselijke werk niet hoefde te doen ik voorlopig nog niet terug kwam want Marokko is in een woord geweldig!

Tot bijna…

xxx