Een dag in het leven van...

Dinsdag 11 juni 2013

Ik word ‘s ochtends wakker en zie dat het nog veel te vroeg is om op te staan en besluit me nog maar een keertje om te draaien. Een uur later (nog te vroeg) kan ik echt niet meer slapen en heeft zelfs Judith (die altijd langer slaapt dan ik) haar laptop al opgestart. Ik besluit hetzelfde te doen en zo brengen we de tijd door (nog half in bed) totdat ik het tijd vind om rustig aan me klaar te maken om te gaan werken. Na het ontbijt (brood, la vache qui rit (de neppe variant), jam en thee) blijkt het nog steeds te vroeg om weg te gaan en ga ik dus nog maar even chillen.

Dan is het tijd om op pad te gaan richting Bab Chellah, de plek waar alle Grand Taxi’s verzameld worden. Het is een stukje lopen door de medina die op dit moment nog steeds een beetje slaperig is (we lopen altijd door een winkelstraat die ’s middags superdruk en bijna onbegaanbaar is, maar ’s ochtends bijna uitgestorven). De mannen bij de taxi’s kennen ons al een tijdje en weten precies waar we heen moeten en dus wordt de goede taxi direct voor ons aangewezen. – De taxi heeft een vast tarief van 5 Dh per persoon. Komt eigenlijk neer op 30 Dh per taxi, aangezien de taxi niet weggaat totdat er 6 passagiers in zitten. Het gebeurt wel eens dat een persoon ruimer wil zitten en voor 2 personen betaalt; ik heb zelfs een keer meegemaakt dat een vrouw voor 3 personen betaalde omdat ze heel veel haast had. – De taxirit die deze dag niet bijzonder is brengt ons naar Karia waar ons project zich bevindt. Ons project is Malad Al Ousra, een soort van wijkcentrum waar verschillende soorten lessen worden gegeven, maar waar mensen soms ook gewoon langskomen voor een praatje met de secretaresse. Judith en ik geven daar allebei Engelse les aan jongeren met sobere achtergronden die officiële lessen niet kunnen betalen. In het begin deden we dat samen of om de beurt, maar sinds de schoolvakantie van de gewone school is begonnen hebben we ineens meer studenten waaronder een aantal beginners en dus hebben we de groep opgedeeld in beginners en “gevorderden.” Ik geef les aan de gevorderden. Soms komen er veel mensen, soms weinig. Vandaag heb ik er een stuk of zes, variërend in leeftijd van 15 tot 50 (die laatste is een man die ik strontvervelend vind omdat hij bijna alles wat ik zeg in twijfel trek en alles beter lijkt te weten – ik weet dat ik geen docent ben maar ik kan het niet echt waarderen dat hij dat in mijn les doet, als hij professionele les wil moet hij dat nemen (kan ‘ie best betalen aangezien hij voor de overheid werkt en met een dikke wagen rijdt) – maar nadat ik hem vorige week een les lang compleet heb genegeerd houdt hij zich nu weer in). Ik laat ze oefenen met de simple past – zowel regelmatige als onregelmatige werkwoorden – en dat kunnen ze best goed. De tijd die we daarna over hebben spelen we galgje, geïntroduceerd door Jarmo (een vorige vrijwilliger) en razend populair. Judith is inmiddels al klaar met haar les (die jongetjes houden het niet zo lang uit :P) en als ik mijn les heb afgerond gaan we weer terug naar Rabat om te lunchen (ik zou ook in Sale kunnen blijven aangezien ik ’s middags weer moet lesgeven, maar Sale is vreselijk (vooral Karia denk ik) en daar wil je echt niet langer blijven dan nodig). Bij de taxistandplaats hier kennen ze ons ook en voor we het weten zijn we weer onderweg naar Rabat.

Eenmaal terug in Rabat meeten we Nadia – een vriendin van Judith uit Nederland die een weekje op bezoek is – en gaan we lunchen bij ons favoriete pizzatentje waar het personeel ons inmiddels kent. Mijn favoriete ober is weer terug (de keer daarvoor was hij er niet), maar helaas is het vrouwtje van de kassa (in restaurants hier hebben ze medewerkers die niets anders doen dan de kassa bedienen…), waar ik een persoonlijke relatie mee heb opgebouwd, er vandaag niet. Ik bestel een panini kefta die vandaag niet zo lekker is als normaal (misschien hebben ze ook een nieuwe kok?). Daarna ga ik op zoek naar een printshop omdat ik mijn gevorderden van de middag wil laten lezen (’s middags geef ik de beginners en gevorderden tegelijk les), maar kan deze niet vinden en besluit dan maar naar huis te gaan en iets anders te verzinnen.

Na wat relaxen thuis is het al snel tijd om weer terug naar Karia te gaan. Nu moet ik in mijn eentje in de taxi en moeten er drie vrij grote mannen naast me zitten waardoor het ritje niet echt comfortabel is voor mij (ik zit geplet tegen het raam…). Een aantal van mijn leerlingen zijn er al als ik daar aankom, maar het zijn vooral beginners en dus is het geen probleem dat de les meer op beginners is gericht (de meest gevorderden, de mensen die echt al Engels kunnen, zijn er niet). We breiden de woordenschat uit en de tijd vliegt voorbij. Als het bijna tijd is en ik niks meer op het bord hoef te schrijven ga ik het lokaal uit om mijn handen te wassen (krijt is vreselijk smerig…). Daar krijg ik van Khadija (normaal een student, maar vooral ook een vriendin van onze secretaresse Kenza) chips aangeboden, maar mijn handen zijn nat en ik wil haar chips niet verpesten. Op mijn afwijzing vanwege mijn handen vliegt Kenza naar buiten om terug te komen met zakdoekjes (die ik mag houden) en een zak chips voor mij alleen (lieverd!). Daarna gebaart ze me om te gaan zitten en mijn klas gewoon te negeren (haha!). Ik rond snel mijn les af en ga nog even bij ze zitten, maar moet al snel weer gaan omdat we een meeting hebben bij Thaqafat die om 5 uur begint en dat is het al bijna…Mijn taxichauffeur rijdt als een idioot, maar wel snel en het duurt dus niet lang voordat ik weer in Rabat terug ben. Het is een heel eind lopen naar Thaqafat vanaf Bab Chellah en als ik daar aankom is de meeting eigenlijk al afgelopen en gaat het gesprek alleen nog maar over gestolen examens (want dat is hier, net als in Nederland, ook pas gebeurd). Het geeft me echter wel de kans om even met mijn Amerikaanse vrienden te kletsen en we spreken af om ’s avonds te gaan shoppen met z’n allen (een van de jongens gaat de volgende dag terug naar huis en moet nog een cadeautje voor o.a. zijn moeder kopen…).

Maar eerst gaan we naar huis. Hoewel ik heel goed weet hoe onze voordeur werkt (hard schoppen terwijl je de sleutel omdraait :P) krijg ik vandaag de deur niet open. Ik snap er niks van en druk ongeduldig op de bel. Na een tijdje komt Aziza de deur open doen, wijst op de sleutel in mijn hand en kijkt me verbaasd aan. Tja, hoe leg je dat uit als je elkaars taal niet spreekt? Gelukkig vindt ze het geen probleem en krijg ik hierdoor wel meteen thee (wat me goed uitkomt aangezien ik nog wegga). Omringd door vrouwen die ik niet ken en die een gesprek hebben waar ik niks van versta geniet ik van mijn thee en het brood wat ik heb leren waarderen…

Daarna duik ik met de Amerikanen de medina in en sluit ik later op de avond de dag af met tagine (lekker!). Ik word deze keer zelfs gewaarschuwd voor botjes in mijn vlees (in al die tijd dat ik hier ben is dat nog nooit gebeurd) maar ik ben daar inmiddels zo aan gewend dat het mij niks meer verbaasd (ik heb regelmatig botjes in mijn mond aangezien het vlees hier met bot en al op het bord wordt gelegd).

Dat was een willekeurige dag van mijn leven hier. Andere dagen zijn niet zo anders behalve dan dat we op woensdag in de ochtend een soort van aanrijding met een kat zagen (hij werd geraakt maar kon nog wegrennen) en ik vervolgens zelf bijna aangereden werd (een vrouw met enorme jampotglazen in haar bril kon me nog net tegenhouden…). Die avond at ik ook samen met mama Hafida het hele bord pasta leeg (oeps!) en was ze voor een keer niet verbaasd dat ik zei dat ik genoeg gegeten had. Donderdag zat ik tussen de middag opgesloten in huis want ze hadden van buiten de tussendeur op slot gedaan (mama Hafida bood haar excuses aan maar vond het vooral heel grappig…:P).
Maar zo kan ik wel bezig blijven en dat doe ik toch maar niet…

Ciao! Until next time…