Afscheid nemen bestaat niet...

Lieve mensen!

Ik ben weer thuis. Het weer is beter dan ik had verwacht dus ik mag nog niet klagen, maar na een paar weken ontzettend warm weer begrijp ik al die mensen zonder jas niet heel goed moet ik zeggen (warm is het hier zeker niet...).

Hoewel ik niet meer bijster veel gedaan heb afgelopen week ga ik jullie toch mee terug nemen naar mijn laatste week Marokko.

Toen ik vorige week zondagavond thuis kwam na die vreselijke treinreis kwam ik terecht in een leeg huis. Letterlijk, dus. De woonkamer (soort van, niemand gebruikt hem ooit behalve om tv te kijken, maar het is de eerste kamer die je in het huis tegenkomt) was helemaal leeg. Alle banken waren verplaatst naar de volgende kamer (die nu dus helemaal vol is...) en het voelde meteen anders. Dit is de hele week zo gebleven en tot op de dag van vandaag heb ik geen idee waarom...Gelukkig was mijn familie wel thuis en kreeg ik al snel eten voorgeschoteld en kon ik vrij snel mijn emmer gaan gebruiken om te douchen (een hele opluchting kan ik vertellen :P).

De volgende dag ging mijn laatste weekje lesgeven beginnen, iets waar ik absoluut geen zin in had. Maar gelukkig was ouwe Hamid niet aanwezig en waren alleen mijn meiden (en een paar jongens) en Oussama er wat de les altijd wat leuker maakt dan als er vervelende mensen aanwezig zijn. Die ouwe was er de hele week niet en ook die andere jongen wiens naam ik niet heb onthouden maar die ik ook vervelend vind was er de hele week niet. De lessen van maandag en dinsdag liepen zoals gewoonlijk alleen dan zonder vervelende mensen en dus heb ik het prima naar mijn zin gehad. Op woensdagochtend werden wij echter overvallen met een hele lading Amerikaanse middelbare scholieren. Er was ons wel iets van meegedeeld, maar niet dat er 7 personen kwamen en ook niet wat precies de bedoeling was. Daarnaast had Malad Al Ousra alle kinderen (ja, kinderen!) uit de wijk uitgenodigd om te komen uit vrees dat er anders niemand zou zijn, waardoor het een enorme chaos was. Uiteindelijk heeft Judith iedereen aan het werk gekregen en heb ik zelf alleen het huiswerk van de 3 mensen die het meegenomen hadden nagekeken en teruggegeven (en de rest van de les met jonge Hamid, die wel aardig is, gepraat ;) ). Prima dagje dus wat mij betreft. De volgende dag was ook een beetje zo. Een andere groep scholieren kwam, een leukere groep wat mij betreft. Er zat in ieder geval meer pit in, daar houd ik van! Die les werden de kinderen en de wat oudere mensen (16, 17) wel verdeeld en heb ik mijn studenten aan het praten gezet (communicatie is immers het belangrijkste van Engels leren...). Volgens mij hadden ze het allemaal naar hun zin en elk groepje had het over verschillende dingen (van leuke acteurs in een groepje met alleen maar meiden tot de geografie van de VS in een groepje die voornamelijk uit jongens bestond :P). Geslaagde les dus. Vrijdag was onze laatste les en toen heb ik aan mijn studenten gevraagd of ze over hun ervaringen bij onze lessen konden schrijven en ik kreeg alleen maar positieve reviews (niet dat ze ooit negatief zouden zijn, maar toch leuk om te horen). Daarna hebben we ze nog een beetje Nederlands geleerd (vooral Judith :D) en daarna 20 minuten lang geposeerd voor een hele lading foto's. Het duurde een tijdje voordat we de deur weer uit waren, maar het was het allemaal waard. Het was een geslaagde laatste werkdag :).

De rest van de tijd heb ik vooral een beetje doorgebracht in het cafe (oeps!). Al vanaf het begin hebben we een vaste stek en ook de Amerikanen die ik daar mee naar toe genomen heb hebben deze plek overgenomen. We kwamen daar zodanig vaak dat het personeel ons kende en zonder problemen het hele terras verbouwde zodat onze hele groep (soms waren dat er nogal wat) kon zitten. Dinsdagavond is de enige avond die ik thuis doorbracht (voor een deel, we hebben vroeg op de avond heel even een drankje gedaan in een ander cafe met Badr, een student van ons en onze leraar Arabisch, om afscheid van hem te nemen, maar voor de rest zat ik een beetje daar. Donderdagavond werd dit afgewisseld met het cafe bij het strand (waar ik echt veel te lang heb gezeten, maar dat interesseert me niet) en het huis waar Meg en Jordan wonen (dat was, op Lissa's verjaardagsfeestje na, de enige keer dat ik echt een hele tijd bij iemand thuis ben geweest, ook leuk voor de afwisseling :) ). De volgende dag hadden we een afscheidslunch met Thaqafat en kwamen Meg en Jordan (die het weekend naar Chefchaouen gingen) ook even langs om afscheid te nemen. De rest van de dag deden we evaluatiesessies op kantoor wat neerkwam op een beetje praten over onze ervaringen. 's Avonds gingen we met alle Nederlanders dineren bij het Goethe instituut wat ook heel gezellig was.

Zaterdag was het dan echt tijd om te gaan pakken. Dat deden Judith en ik 's ochtends en vervolgens hebben we 's middags nog maar een tijdje bij Bami (ons cafe) gezeten omdat we toch niks anders te doen hadden. 's Avonds deed ik dat nog een keer om afscheid te nemen van Lissa en toen had ik iedereen gehad. We kregen 's avonds thuis een gewoon diner (er werd gelukkig niet uitgepakt) en gaven we eindelijk onze Nederlands cadeautjes aan onze familie (die ook niet werden uitgepakt...). Zondagochtend moesten we van hen ook afscheid nemen wat wel moeilijk was en we hebben heel veel omhelsd en geknuffeld enzo. Toen was het toch echt tijd om richting taxi/vliegveld te vertrekken en liepen we voor het laatst door de medina (dat is lastig op zaterdag met 2 grote koffers omdat het vreselijk druk is in het weekend, maar het is gelukt). De vlucht verliep voorspoedig en ook het wachten in Parijs voor de overstap duurde helemaal niet lang en voor we het wisten stonden we op Schiphol waar heel veel familieleden (van 6 personen, Arie en Luc hadden een eerdere vlucht vanuit Parijs en waren toen allang weer thuis...) op ons stonden te wachten...

Bslama!