Pap, mam en Marrakesh

Lieve iedereen!

Omdat mama heel hard de zon nodig had (en om mij te zien :P) kwam ze een tijdje terug samen met papa naar Marokko (en heeft ze dan ook eindelijk haar debuut buiten Europa gemaakt :D). Pech voor haar, want het regende toen ze aankwam in Marokko. Maar goed, dat was alleen maar Casablanca en daar moet je toch zo kort mogelijk blijven en dus kwamen ze op dinsdag – na kort een bezoekje te brengen aan de Hassan II Moskee – direct door naar Rabat, waar de zon uiteraard wel scheen. Daar stonden ze tot mijn verbazing al buiten het station te wachten toen ik daar aankwam. Een paar knuffels en zoenen later (we zijn niet zo sentimenteel) zijn we op weg naar hun hotel en zijn ze klaar om hun Marokko avontuur te laten beginnen.

Ik neem ze onmiddellijk mee naar de Hassan Tour, een van de weinige (en de belangrijkste) bezienswaardigheden in Rabat. Daarna neem ik ze mee langs de rivier en het strand en meteen door naar mijn Marokkaanse familie, waar ze met open armen ontvangen worden – mama krijgt heel veel zoenen en papa alleen een hand, maar zo werkt dat met die vrouwen hier. Er wordt vrijwel direct thee en eten op tafel gezet. Papa maakt de fout z’n thee in een keer op te drinken waardoor er onmiddellijk meer ingeschonken wordt, en mama moet vooral wennen aan de hoeveelheid suiker in de thee (ik, aan de andere kant, ben bang dat ik nooit meer thee zonder suiker kan drinken, maar dat gaan we zien als ik straks weer terug ben in Nederland). Ze eten zich zo vol dat ze het avondeten die avond maar overslaan (ach, die maagjes van hun, ik eet ’s avonds uiteraard gewoon weer met mijn familie mee ;)) en hebben volgens mij een goede tijd gehad bij mijn familie. Na een kort bezoekje aan het strand ’s avonds vinden we het genoeg voor de dag en gaan we lekker slapen (of eten, in mijn geval…).

De volgende dag gaan papa en mama mee naar mijn project waar ze uiteraard overladen worden met vragen. Mama vindt dat ik goed lesgeef en zelfs streng ben (uiteraard, haha!). ’s Middags neem ik ze mee uit eten bij Dar Naji, een van mijn favoriete restaurantjes hier in Rabat en laat ik ze de rest van de stad zien. Eerst nog maar eens langs het strand met de kasbah en de Oudaya tuinen – we gaan de Oudaya zelf niet in omdat ik daar de weg niet weet en geen zin heb om te verdwalen (de volgende dag gaan papa en mama zelf wel en verdwalen niet eens…), daarna via de toeristische straatjes van de medina (lees: souvenirwinkeltjes) – waar ik een gigantische tas koop voor +/- 35 euro – op naar het café voor een drankje. Aldaar ontmoeten ze wat medevrijwilligers van mij en als ik binnen ga betalen krijg ik van de ober de vraag of ik mijn ouders heb meegenomen (ik kom daar nogal vaak en het personeel kent me…). Daarna gaan we wat overige toeristische dingen doen, waarbij ik ze de Grande Mosque en het koninklijk paleis aanwijs (beide mogen we niet in) en vervolgens de kerk laat zien – die echt wel beter is dan die in Casablanca! Daarna hebben we een klein uitrustmomentje in het stadspark, sla ik de thee bij mij thuis over en gaan we wederom eten bij Dar Naji waar we dezelfde ober hebben die het wel leuk lijkt te vinden dat we er weer zijn.

Donderdag is voor mij een gewone dag met werk en Arabische les, maar gaan we tussendoor wel lunchen bij het Syrische restaurant – voorheen mijn favoriet hier, maar het heeft een beetje afgedaan omdat het veel te lang duurt voordat je je eten eens een keer krijgt; deze keer moest ik zelfs dreigen weg te gaan als het eten niet binnen 5 minuten op tafel stond (in het Frans!).

Vrijdagochtend is het vroeg opstaan want we gaan naar Marrakesh! De trein is aardig op tijd en vroeg in de middag staan we dan in het warme zuiden – maar eigenlijk midden – van Marokko. Daar pakken we een taxi, die veel duurder is dan in Rabat, vindt de taxichauffeur dat ik goed Frans spreek (dat moet ik even kwijt :P) en worden we vlakbij ons hotel afgezet. Daar heeft vrijwel direct een jongen papa’s koffer beet en moet ik er voor zorgen dat papa dat zelf doet. Dit soort jongens wil namelijk overal geld voor zien en hij probeert ons dan ook naar een hotel (een ander hotel) te leiden, maar gelukkig hebben we ons eigen hotel dan al gespot en kunnen we die jongen gewoon negeren ondanks het feit dat hij naast ons blijft lopen. In het hotel kunnen we meteen onze kamer in (de suite!) en blijkt tot mijn verbazing dat ik een eigen kamer met tweepersoonsbed heb (dankjewel, mama!). De douche is kut, maar het ontbijt is heerlijk en ik heb geweldig geslapen, dus yay!

We gaan meteen de stad in en na de lunch (ijs!) op Jemaa El Fna (check!) duiken we, althans dat denken we, de beroemde souks in. Blijkt uiteraard niet zo te zijn en we pakken een heel stuk van de medina mee die we eigenlijk helemaal niet hoeven te zien, maar lopen hierdoor wel bij toeval tegen de Medersa Ben Youssef aan, die we maar meteen besluiten te bezoeken. Het is even zoeken naar de ingang, maar volg de blanke mensen en je komt er wel…Na dit bezoek (erg leuk, foto’s staan op Facebook) volgen we wederom een stel toeristen en komen we wel in de souks terecht. Hier lopen we een hele tijd rond waarbij iedere winkeleigenaar ons dingetjes wil verkopen (maar ze zijn lang niet zo opdringerig als iedereen doet geloven) en ik compleet vergeet foto’s te maken. Na een hele tijd dwalen gaan we eten op het dakterras van een restaurantje op Jemaa El Fna en kunnen we alle drukte op het plein heel goed aanschouwen. Op het plein zie je van alles, zoals slangenbezweerders, waarzeggers en meer van dat soort gespuis – erg cool om te zien moet ik zeggen! Dan breien we er een eind aan voor de dag en ga ik heerlijk slapen in mijn gigantische bed (ik moet er bij zeggen dat ik inmiddels ook heerlijk in mijn smalle bedje thuis slaap, hoor).

De volgende dag doen we vele toeristische dingen. Het eerst op de agenda: de Saadian Tombs, zeg maar een privé begraafplaats van een oude dynastie die niet meer bestaat. Ondanks dat het boekje zegt dat de ingang moeilijk te vinden is hebben we dat zo voor elkaar (want, toergroepen). Onderweg daar naartoe zetten we nog even snel de Bab Agnaou op de foto. Dit is (zegt men) de mooiste poort van de medina. Tegelijk met een Nederlandse toergroep zijn we binnen bij de tombes en kunnen we mooi even de verhalen erbij opvangen – vooral mama heeft dat gedaan trouwens. Daarna gaan we op zoek naar het Badii Palace (een ruïne van een ooit prachtig paleis dat 25 jaar heeft gekost om te bouwen en vervolgens 12 om weer af te breken – hebben ze waarschijnlijk verkeerde technieken gebruikt maar ach…) dat naar mijn idee bij de tombes om de hoek zou moeten liggen. Maar na een hele tijd lopen blijken we de verkeerde straat genomen te hebben en zijn we nu aanbeland bij het hedendaagse koninklijke paleis dat dus echt wel gigantisch is. We lopen er bijna in zijn geheel omheen en komen uit in de joodse wijk die ik niet per se hoef te zien en besluiten dan maar terug te lopen. Door een stel Fransen worden we op de goede weg geleid naar de tombes en na nog wat lopen komen we daar weer uit. Daar rusten we lekker even uit op een bankje en blijkt het paleis toch al gesloten te zijn voor de middag en besluiten we in plaats daarvan op zoek te gaan naar die ene souk die we nog niet hadden gezien. Deze souk is de kruidensouk en ligt niet bij de anderen, we gaan deze bezoeken omdat mama graag de torentjes kruiden op de foto wil zetten. Gelukkig is de souk makkelijk te vinden, dus check voor mama!

Tijdens de lunch komen we erachter dat we heel dicht in de buurt van het Badii Palace zijn geweest die ochtend en besluiten we ’s middags nog een keertje te zoeken. Via een andere weg vanaf Jemaa El Fna komen we ineens langs het Bahia Palace (nog zo’n ruïne), die we besluiten te bezoeken in het geval dat we het Badii Palace weer niet kunnen vinden. Vanaf het plein waar ook de souk van die ochtend te bereiken was, spot papa echter een poort (we weten inmiddels dat we hier vandaan een poort moeten hebben) die ons naar het paleis leidt. Lang gezocht, toch gevonden. Gelukkig is het de moeite zeker waard, alleen al omdat je vanaf het terras van het paleis over Marrakesh kunt kijken en zelfs het Atlas gebergte kunt zien (supergaaf!). Na deze lange dag wandelen gaan we eerst even chillexen in het hotel voordat we gaan dineren op wederom een dakterras (een andere deze keer).

De volgende dag loopt anders dan gepland. Ons plan is om de Majorelle tuinen te gaan bezoeken en daarna de trein terug naar Rabat te pakken. Omdat de tuinen in het nieuwere gedeelte van Marrakesh liggen, waar ook het station is, nemen we ’s ochtends onze bagage mee die richting op. Het idee is om deze dan achter te laten bij het bagagedepot op het station, maar wat blijkt aldaar? Die hebben ze niet op het station. Daar staan we dan met al onze bagage, zonder dat we deze ergens kunne laten. We kunnen het ook niet meenemen want dat is onhandig en bovendien te zwaar. Het besluit valt dan om maar meteen de trein terug naar huis te pakken. We moeten een uur wachten, maar de zon schijnt dus dat is niet erg…(eigenlijk vond ik het niet eens zo erg om meteen terug naar Rabat te gaan, omdat ik tegen deze tijd echt kapot en ziek was). De treinreis verloopt soepel en na even liggen in het hotelbed van papa en mama gaan we richting mijn huis waar ik m’n nieuwgekochte tas aan mama geef om mee naar huis te nemen (dat gaat nooit passen in mijn bagage) en we afscheid nemen – papa en mama gaan de volgende ochtend vroeg richting Casablanca en ik heb geen zin om zo vroeg op te staan…

Dat was het avontuur van papa en mama in Marokko. Ik vond het fijn om jullie weer even te zien en ik hoop dat jullie het naar jullie zin hebben gehad (zal wel gelukt zijn :P).

Xxx