The hammam experience en een Marokkaanse dokter...

Lieve allemaal!

Terwijl ik op mijn dakterras van de zon zit te genieten bedenk ik me dat ik nog wel een verslagje voor jullie kan schrijven (ja, alweer…zoals gezegd loop ik een beetje achter met mijn reisverslagen, maar nu dat waarbenjij.nu eindelijk weer doet wat ik wil – en ik weer een beetje rust heb – kunnen jullie er met regelmaat meer verwachten want er is een hoop te vertellen).

Anyway, een tijdje geleden – voor alle craziness begon – ben ik voor het eerst (en waarschijnlijk het laatst…) van mijn leven naar de hammam geweest. Ik heb dat zolang mogelijk uitgesteld, maar vond uiteindelijk dat ik toch maar eens een kijkje moest gaan nemen…Ik had namelijk een vreselijk idee bij het hele hammamgebeuren en dacht dat mensen daar een beetje naakt zaten te zijn – en dat is eigenlijk ook zo. Tot mijn opluchting echter hoorde ik van Elske en Manou (die met hun familie zijn geweest) dat je je bikinibroekje (of onderbroek) daar aan mag houden – anders was ik zeker weten niet gegaan (preuts misschien, maar whatever…;)).

Op een gegeven moment is het moment dan daar dat ik met Judith en Elske naar de hammam ga. Daar moeten we 10 Dirham betalen om binnen te komen en nog wat extra voor spulletjes zoals scrubzeep (?), een stoeltje en het opbergen van onze tassen met spullen. Dan moeten we ons uitkleden, waarbij de bikinibroekjes (we kwamen net van het strand :P) uiteraard aanblijven en gaan we op naar de badzalen (er zijn er 3: een hele hete, eentje met een normale temperatuur en eentje die eigenlijk verrekte koud is). Wij worden door al die vrouwen daar doorgestuurd naar de allerwarmst – prima wat mij betreft, want daar zijn niet zoveel mensen. Er zijn daar maar een paar andere vrouwen, van wie er eentje een massage krijgt – als je ooit nog in Marokko naar een alledaagse (toeristische zijn waarschijnlijk anders) hammam wilt gaan zou ik je op het hart willen drukken nooit een massage aan te nemen want ze komen werkelijk overal – waar ik een beetje ongemakkelijk van word. Wij blijven echter op onszelf en scrubben uitgebreid, zoals dat hoort in de hammam.

Als het uiteindelijk te heet wordt verplaatsen we naar een koudere ruimte, en worden we wederom doorgestuurd door die vrouwen en nu naar de koudste ruimte. Deze is heel koud (zeker aangezien we net uit een hele hete ruimte komen) en al snel moeten we weer opwarmen in de warme. Hier eindigen we ook onze tijd in de hammam en ik moet zeggen dat ik het op dat moment ook wel genoeg vind.

We hebben ongeveer een uur doorgebracht in de hammam (Marokkaanse vrouwen blijven vaak wel 2 of zelfs 3 uur in de hammam) en ik moet zeggen dat het een ervaring is die zeker hoort bij leven in Marokko, maar ook eentje die ik niet noodzakelijkerwijs ga herhalen. Het was niet zo vreselijk als ik had verwacht maar eigenlijk ook niet zoveel anders dan douchen hier in huis. Hier heb ik ook een emmer en een schepje en word ik ook echt wel schoon genoeg (douchen kan ook tijdens tripjes :D) en dan vind ik het niet waard om daar niet compleet op mijn gemak te zitten tussen allemaal naakte vrouwen (want een hoop zijn er toch echt compleet ontkleed)…

Maar genoeg over de hammam (sommige mensen vinden het wel erg leuk, geloof ik), nu een heel andere ervaring. Net zoals in Griekenland ben ik ook in het warme Marokko weer eens ziek geworden. Net als daar heb ik lang de sigarettenrook de schuld gegeven – is ook echt wel medeverantwoordelijk – maar na een weekendje Marrakesh met pap en mam (daarover vertel ik in een volgend blog meer) voelde ik me zo belabberd dat ik toch maar besloot naar de dokter te gaan. Dus maandagmorgen ging ik op pad naar Thaqafat waar Fairouz meteen ging bellen om iemand een afspraak met een arts te laten maken en onwijs bezorgd over me was (ze heeft me van de week vreselijk vaak gevraagd hoe het met me gaat, zelfs over Facebook – echt superlief) en mij uiteindelijk vertelde dat deze arts heel goed maar altijd druk is en ze om 2 uur opnieuw gingen proberen een afspraak voor mij te maken omdat het in de ochtend niet meer ging lukken (verbaasde mij niks aangezien het al 12 uur was :D). Ze belde me ’s middags op dat ik langs kon gaan maar dat ik waarschijnlijk wel even zou moeten wachten tot ik aan de beurt zou zijn. Dus ik met m’n boek onder de arm op naar de dokter (die gelukkig dichtbij zat) waar op de deur stond dat deze tot 3 uur open was (het was al half 3…) en waar er vier wachtenden voor mij bleken te zijn…De assistente sprak alleen maar Frans tegen me en ik was al een beetje bang dat hier niks van terecht ging komen, maar anderhalf uur wachten later (openingstijden zeggen blijkbaar niks) kwam er een vrouw (ja, de dokter is een vrouw!) de trap af lopen die mij in het Engels naar boven riep (zucht van verlichting…). Ik heb geen idee wat ik nou heb (in ieder geval geen longontsteking; mijn lichaam doet gewoon onwijs veel pijn van het hoesten – volgens mij heb ik minstens een gekneusde rib), maar in ieder geval een ontsteking waarvoor ze een antibiotica en een heleboel andere dingen voorschreef. Na overleg met mama heb ik besloten 2 van de 5 medicijnen van het recept te halen, waar ze bij de apotheek – die in mijn straat blijkt zitten (ik zit hier al 2 maanden maar dat wist ik dus niet…) – helemaal niet moeilijk over doen ;). +/- 300 Dirham lichter en een paar dagen later voel ik mij alweer stukken beter (maar het feit dat ik behalve werken niet veel anders heb gedaan speelt daarbij ook wel een rol denk ik :P).

Mijn familie hier lijkt bezorgd, maar vooral erg blij dat ik medicijnen heb gehaald – ze zeiden al tijden tegen mij dat ik een hoestdrankje moest gaan halen omdat ik werkelijk waar al tijden aan het hoesten ben (ik begrijp zelf echt helemaal niet hoe ik het elke keer voor elkaar krijg om in warme landen ziek te worden, maar blijkbaar gebeurt dat altijd gewoon…).

Tot zover deze ervaringen, Stay tuned voor meer!

Xx Denise

P.S. Ik vind reacties altijd heel leuk (wink, wink).