Lovely Santorini & Immens Istanbul

Vanwege mooi weer (en ik wil niets meer horen over het weer in Nederland, met je “het warmste van Europa” – dat weten we nu wel) nu pas het vervolg van mijn verslag (sorry…).

Zoals ik zei, stonden we op Goede Vrijdag veel te vroeg op een onze ferry richting Santorini te halen. Eenmaal in de haven werd ons medegedeeld dat de ferry pas 40 minuten later zou aankomen. Dat betekende dus ruim een uur wachten totdat we eindelijk eens weggingen. Volgende domper: de ferry was niet zo luxe als de vorige en dus zat comfortabel slapen er niet in. Bovendien was ook het toilet op de boot bijna niet te vinden. Maar gelukkig duurde de reis niet te lang en arriveerden we even na het middaguur in de haven van Santorini, een haven die net zo groot is (of misschien kleiner) dan de haven in Alblasserdam (echt waar :P!). Eenmaal daar kwamen er hele hordes (uhm…ik overdrijf maar zo voelt het) mensen naar ons toe om te vragen of we in hun hotel wilden verblijven. Uiteindelijk hebben we ons maar overgegeven en kregen we zelfs nog een lift naar het hotel in de hoofdstad Fyra (of Thira, whatever you want:D). Fyra is de stad van de welbekende foto’s van witte huisjes (kerkjes zijn het, maar goed…) met blauwe koepeldaakjes. En jawel, daar waren ze dan. Maar eigenlijk is dat niet gelimiteerd tot alleen deze stad, maar zijn deze gebouwtjes op het hele eiland te bewonderen. Nadat we bij het hotel aankwamen (wederom met zeezicht en €10 per nacht) zijn we eerst naar een reiskantoortje gegaan om kaartjes voor de ferry terug te kopen. Dat was nog even moeilijk want wat bleek…geen boot op Eerste Paasdag – of nou ja, als je graag €80 wilde betalen kon het wel hoor maar daar hadden we niet zo heel veel zin in. Dus zaten we een dag langer “vast” op het eiland. Onderweg naar het busstation om te vragen hoe vroeg op maandagochtend de eerste bus ging (om de een of andere reden belangrijk) zagen we wederom een archeologisch museum en jawel hoor, daar gingen we weer. Ik vond vooral de scholieren die tekeningen van bepaalde artefacten maakten interessant, maar gelukkig was het klein en waren we snel weer buiten – ja ik wil het komende jaar geen archeologisch museum meer zien en dus ook niet die in Thessaloniki waar ik nog niet eens ben geweest. Daarna hebben we lekker rondgestruind door de kleine straatjes van de stad en afscheid genomen van Yves die de week met zijn ouders door zou brengen. Rond het eind van de middag gingen we richting het strand. Via een enorme omweg (naar mijn mening) maar wel via een landweggetje waar je allemaal oude mannetjes op ezels tegenkwam die trouwens allemaal gedag zeiden. Even voor de duidelijkheid: er wordt wel gezegd dat er op Santorini meer ezels dan mensen rondlopen. Daar heb ik zo mijn twijfels over, maar het zijn er wel heel veel. (Dit geldt trouwens ook voor huizen en kerken – meer kerken dus – en dat zou nog wel eens waar kunnen zijn.) Eenmaal bij het strand aangekomen (aan de andere kant van het eiland – ja, zo klein is het!) voldeed het bij lange na niet aan mijn definitie van een strand en dus gingen we snel weer terug. Daarna gingen we terug richting de stad en begonnen Adam en Alex ontzettend hard te lopen – bijna rennen. Ook kozen ze alle “donkey shit avenues” van de stad en pas toen we bijna bij de eindbestemming waren aangekomen had ik door dat ze proberen de zonsondergang te zien. Die zou dus bijzonder mooi moeten zijn op Santorini (vooral in een bepaalde stad waar wij niet waren maar aangezien deze stad zo’n 15 minuten verderop ligt kan het niet zo heel anders zijn), maar ja een zonsondergang blijft een zonsondergang – ik ben niet zo van de natuurverschijnselen – maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik de zonsondergang op Santorini heb gezien.
’s Avonds onderweg naar wat te eten zagen we dat er vanalles aan de hand was op religieus gebied. Pasen is de belangrijkste feestdag voor de Orthodoxe Christenen en dus gebeurd er vanalles. In een stadje vlakbij (op een heuvel dus goed te zien) stonden op het hoogste punt van het eiland 3 kruizen in brand en bovendien was de hele stad verlicht met kaarsjes. In onze stad gebeurde er naar mijn idee weinig, maar we hebben in ieder geval deze gezien.

De volgende dag bleven we in Fyra en brachten we een bezoekje aan de oude haven van de stad, die nog kleiner was dan de nieuwe haven – de nieuwe haven is van het eiland, hoort niet bij de stad. Om er te komen moesten we een heleboel trappen aflopen en daarna weer op lopen. Hoewel je een ezel kon huren om je naar beneden of terug naar boven te brengen hebben wij de benenwagen ingezet – uhm…klachten komen later…Na de haven liepen we rond door de straatjes daar (leuke straatje btw…moeilijk te beschrijven…) en zagen we dat we ook een bepaalde rotspunt konden bezichtigen. Die rotspunt steekt dus in het midden van het eiland uit en we zagen daar een weggetje op. Weer via enorm veel trappen gingen we naar beneden om vervolgens door beboste paadjes bij de rotspunt te komen – het weggetje bleek niet echt een weggetje te zijn maar meer platgestampte begroeiing. Om het rotsblok heen kon je nog verder en eenmaal aan het eind stond er een kerk. Serieus, in the middle of nowhere stond er ineens een kerk. Geen mens die daar leeft en het duurt een halfuur vanaf het eerste huis om er te komen, maar blijkbaar maakt dat helemaal niet uit. Omdat we nu genoeg gelopen hadden hebben we de rest van de dag niet zo veel meer gedaan maar natuurlijk wel wederom naar de zonsondergang gekeken waarbij deze keer geen enkele wolk aanwezig was.
’s Avonds was het tijd om langs de grote kerk te gaan waar deze keer wel wat gebeurde voor Pasen. De hele stad liep uit om daar met kaarsjes naar binnen te gaan en ze binnen aan te steken en vervolgens weer naar buiten te lopen. Binnen was er een priester bezig met een preek wat meer klonk als gezang. Ik ben ongeveer 3 meter de kerk in gelopen waar het vol stond met mensen met brandende kaarsen. De Nederlands brandweer zou dit nooit goedgekeurd hebben en in mijn ogen was het ook levensgevaarlijk. Eigenlijk gebeurde er vrij weinig en op een gegeven moment ging iedereen weg – op weg naar huis bleek want toen we wat mensen volgden gingen ze eigenlijk nergens heen.

Tot zover Pasen want de echte Paasdag blijkt niet zo belangrijk. Deze dag brachten we een bezoekje aan Oia (spreek uit: Ia – ja het geluid dat een ezel maakt, zie de ironie). Dat is een stadje in het noordelijke deel van Santorini waar de zonsondergang dus het beste zou moeten zijn. Deze hebben we niet gezien want daarvoor waren we al weg en ook de stad was eigenlijk een beetje hetzelfde als Fyra. Ook daar bezochten we de oude haven waar werkelijk waar niets te beleven viel en dus moesten we weer voor niks al die trappen oplopen. Tegen deze tijd was ik die trappen echt beu en goed chagrijnig en dus weigerde ik later weer naar beneden te lopen naar het strand. Van bovenaf zag het er namelijk weer niet uit als een strand en dus ben ik samen met Tiia die niet zo van het strand is boven in de stad gebleven en hebben we lekker in de winkeltjes rondgekeken – dat werd echt tijd want dat is dus niet mogelijk als je met jongens door steden heenloopt…

De stranden in Santorini zijn geen stranden omdat het eigenlijk gewoon een rots in het water is (er zijn wel stranden maar dan in het zuidoosten van het eiland waar wij niet zijn geweest – ook betwijfel ik of het echte stranden zijn, maar goed…). Het is namelijk ontstaan door een vulkaanuitbarsting en er ligt ook nog een vulkaan naast. Hier zijn we niet heen geweest omdat we maar drie dagen doorbrachten op het eiland, maar deze valt dus ook te bezoeken (ook gaat het gerucht dat het mythologische Atlantis hier is voor wie daar in geïnteresseerd is). Het “zand” op de stranden bestaat dus meer uit vulkanische resten dan echt zand. Het zijn vooral zwarte steentjes, wat op zich wel weer gaaf is maar wat je naar mijn mening geen strand kunt noemen…

Goed, de volgende dag moesten we immens vroeg op om om 7(!) uur de bus richting de haven te pakken. Hierdoor waren we getuige van de zonsopkomst die ik dus helemaaaaaal niet wilde zien wat de rest van de groep heel grappig vond en dus uitgebreid foto’s ging maken van deze zonsopkomst. Sorry, maar dat je de zonsopkomst ziet in de zomer betekent over het algemeen dat je veeel te vroeg bent opgestaan. Om 8 uur vertrok de ferry en we waren geheel verbaasd dat deze er 10(!) uur over deed om terug te komen in Athene. Het was een duurdere boot dan we genomen hadden naar Kreta (wat een stuk zuidelijker ligt) en veel minder luxe, maar we stopten op zo’n 6 andere eilanden en gingen bovendien nog langzamer dan normaal. Het was one hell of a day omdat de boot heel zachtjes wiegde waar ik ontzettend misselijk van werd en bovendien duurde het veel te lang. Eenmaal aangekomen in Athene moesten we weer 6 uur wachten voordat we de nachttrein konden pakken. 6 uur waarin we eigenlijk niks deden maar waarin wel Alex’ tas gestolen werd in de Goody’s (de Griekse McDonald’s) en ik dus wederom een bezoekje bracht aan een Grieks politiebureau (daar moet ik echt eens mee ophouden :P).
De nachttrein was zoals normaal en op dinsdagochtend waren we dan eindelijk weer thuis….

Daar bracht ik 3 dagen door met lezen voor colleges (want dat gaat ook gewoon door) en daarna was het al weer tijd om naar Istanbul te vertrekken. Om tijd te besparen namen Tiia en ik op donderdagavond de nachtbus richting Turkije. Deze bus is prima en heeft zelfs televisie (in het Turks weliswaar maar dat is toch grappig:)) en ik heb er zelfs in geslapen. Helaas moet je over de grens naar buiten de EU waardoor je op de grensovergang dus moet stoppen en de bus uitmoet. Eerst stopten we aan de Griekse kant van de grens voor wat tax free shopping (uhm…het is 3 uur ’s nachts waarom doen we dit – maar mensen deden het echt) en vervolgens gingen we verder naar de Turkse kant van de grens en kregen we allemaal een stempel in ons paspoort. Nou ja, stempel…omdat mijn visum voor Turkije al verlopen was moest ik een nieuw visum kopen (en dus ben ik nu de trotse eigenaar van een tweede visum voor Turkije), maar dat is niet zo’n probleem. Probleem is dat Nederland zo’n beetje het enige land in Europa is waarvan de inwoners een visum voor Turkije nodig hebben. Dat meen ik serieus… dat is toch belachelijk!!! Maar goed, daarna gingen we weer verder en om 7 uur ’s ochtends stonden we dan op het busstation in het immens grote Istanbul. Geen idee waar we heen moesten. Maar gelukkig hadden we een bepaalde busservice die ons dichtbij ons hostel kon brengen. Ons hostel lag dicht bij Taksim Square in het nieuwe centrum van de stad. Het was een prima hostel (het beste wat ik tot nu toe in mijn leven heb gezien) met schone kamers/badkamer en een gratis ontbijt wat prima te doen was. (Als je ooit nog eens naar Istanbul wilt en in een goedkoop maar goed hostel (nog geen €10 per nacht) wilt slapen, vraag dan aan mij de naam.) Het lag bijna direct aan de grote winkelstraat, maar daarover later meer.

De jongen in het hostel die ons hielp was geheel verbaasd dat wij niet even 5 uur gingen wachten tot onze kamer klaar was voor gebruik. Wij gingen namelijk meteen om 8 uur de deur uit om eerst te ontbijten en daarna op zoek te gaan naar de Galata toren waarbij je uitzicht hebt over de rivier en het oude deel van de stad. Deze toren is op zich niet heel moeilijk om te vinden (als je eenmaal weet waar die is;)), wij daarentegen belanden vlakbij een legerbasis (of iets dat te maken had met het leger in ieder geval) waar de soldaten klaarstonden met joekels van geweren om je neer te schieten als je te dichtbij komt (of een foto maakt want dat mag ook niet:P). Vanaf die plek werden we een hele tijd gevolgd door een stomme hond die maar niet weg wilde gaan. Elke keer als wij stopten stopte hij ook (zelfs als hij voor ons liep). Het werd echt ontzettend irritant, maar alle Turken leken het heel grappig te vinden. Dat was het ook wel een beetje, maar toch…we hadden niet eens wat te eten bij ons dus hij ging echt niet op een luchtje af…Uiteindelijk hebben we de Galata toren kunnen vinden (en waren we de hond eindelijk kwijt!) en zijn we ook naar boven gegaan. Op de terugweg viel ik nog bijna de trap af maar daar hebben we het niet meer over. Bovenop de toren had je inderdaad een mooi uitzicht alleen speelde het weer niet echt mee en was het bewolkt (maar dat klaarde ’s middags geheel weer op). Daarna zijn we naar de oude stad gelopen waar zich de Blauwe Moskee en de Aghia Sophia en nog veel meer toeristische trekpleisters bevinden. We probeerden daar tot 3 keer toe de Blauwe Moskee in te komen, wat steeds maar niet lukte. Uiteindelijk bleek op zondag (de dag dat we de moskee wel in konden) dat de moskee op vrijdag een groot deel van de middag gesloten is. Tja, ik wist wel dat vrijdag de belangrijkste dag van de week was, maar toch had ik er niet bij stilgestaan. Omdat dit dus niet lukte gingen we eerste maar het Yerebatan Sarayi (oftewel het “verzonken slot” bezocht. Dat is een ondergrondse cisterne dat vroeger diende als watervoorziening. Er is daar nog steeds water aanwezig en ook kun je daar pilaren met het hoofd van Medusa zien (als je wilt weten wie dat is dan google je maar even:D). Dit hebben we natuurlijk ook gedaan – eentje is op z’n kop en de ander op z’n zij (daar zijn ook allemaal speculaties over en die zijn vast ook wel op internet te vinden). Daarna brachten we een bezoekje aan de Aghia Sophia die in zijn bestaan zowel als kerk als moskee gediend heeft en inmiddels ook een aantal minaretten heeft. Het gebouw doet nu dienst als museum maar dan niet het soort museum waar je aan gewend bent… Daarna was het wel een beetje tijd om terug te gaan naar het hostel om een beetje te settelen (of te slapen in het geval van Tiia). Onderweg naar het hostel zag ik al een winkel waar ik ontzettend graag naar binnen wilde en dat hebben we na het eten dan ook gedaan (de winkels blijven in Istanbul tot zeker 10 uur open). De winkel was een echte winkel van mijn favoriete spijkerbroekenmerk LTB die je in Nederland ook kunt kopen maar waar we geen apart winkelketen van hebben. Het is werkelijk waar een paleis. Ontzettend veel verschillende spijkerbroeken van een merk (en ook andere basic dingen zoals shirtjes en vesten en truien natuurlijk, maar het gaat om de spijkerbroeken – voor als je dat nog niet wist: de spijkerbroek is mijn favoriete kledingstuk) waar ze zelfs maatje 24 verkochten (serieus!). Ik weet niet wie dat heeft, maar mijn maatje was ook volop aanwezig en nu ben ik dus de heel blij met mijn nieuwe spijkerbroek die samen met een nieuw t-shirt nog geen €50 kostte (en dan te bedenken dat zo’n zelfde soort spijkerbroek in NL €80 kost). Sorry voor de reclame maar het was werkelijk waar geweldig. Eenmaal thuis in Thessaloniki bleek trouwens dat LTB een Turks merk is (wist ik veel) dus dat verklaart een hoop.

De volgende dag brachten we een bezoekje aan het Topkapi paleis van waaruit lange tijd het Osmaanse Rijk werd bestuurd. Daarvoor moesten we eerst een tijd in de rij staan maar die tijd was goed besteed door een gesprekje met een echte Amerikaan (die uiteindelijk verre familie bleek te zijn van de man van de kroonprinses van Zweden – zowel vader als zoon vond het belangrijk om dat even te melden). In het paleis is van alles te bewonderen, zelfs zover tot baardhaar van de profeet Mohammed (echt waar!). Ik vond het allemaal bijzonder interessant – echt een aanrader.
’s Middags gingen we naar de Grote Bazaar waar we eerst belandden in de sieradengebied waar we natuurlijk snel uit moesten want dat kunnen we niet betalen. De bazaar was in zijn totaliteit prima en voor een moment vond ik het een geweldige plek totdat ik de Turkse mannen ongelooflijk zat was. Ik was al eerder in Turkije geweest en ik woon in Griekenland, maar dit sloeg echt alles. Werkelijk waar iedere man vond het nodig om iets tegen me te zeggen (zelfs tot vieze oude mannetjes toe) en een jongen bleef me maar mee uitvragen en vond dat ik mijn plannen voor die avond (die ik trouwens niet had, maar dat hoeft hij niet te weten) wel om kon gooien voor hem. Tiia en ik zijn daar dus maar snel weggelopen om niet meer naar de Bazaar terug te keren.

De volgende dag was het 1 mei en door Merve (een Turkse vriendin uit Thessaloniki) waren we gewaarschuwd dat dat nog wel eens gevaarlijk kon zijn in Istanbul (en zeker omdat we vlakbij het Taksim Square zaten). Er was inderdaad een heleboel politie op straat en hoewel we ze eerst probeerden te ontlopen zat er uiteindelijk toch niets anders op dan langs de agenten te lopen. Voordat we de grote straat op konden werd er eerst in onze tassen gekeken en werden we “gefouilleerd”. Tja, uhm…volgens mij kunnen ze dat beide in Disneyland nog beter want het stelde echt niets voor. Wij begaven ons nog maar een keertje naar de oude stad en deze keer lukte het wel om de Blauwe Moskee in te gaan. Het was anders dan ik had verwacht denk ik…ik weet het niet helemaal zeker maar het was vooral zo leeg…Maar goed, het was een boeiende plek en de rest van de dag hebben we maar een beetje doelloos rondgelopen totdat ik het nodig vond om de locatie van onze service bus terug te vinden. Hoewel we van vrienden die eerder waren gegaan gehoord hadden dat ze op de terugweg niet netjes naar het busstation werden gebracht, was ik zeker niet van plan om tussen de Turkse mannen in de metro te gaan staan. Hoewel een van onze buslijn kantoortjes ons naar de verkeerde plek stuurde (die kerel wilde vast gewoon van ons af zijn) en de volgende vond dat het beter was om een taxi te nemen was ik niet van plan om op te geven en kreeg ik wel uit hem dat er vlakbij Taksim Square een locatie was die wel service had. Eenmaal daar hadden we geen idee waar we dat moesten zoeken (en later bleek dat Tiia allang opgegeven had), maar uiteindelijk schoot een Turk ons zonder vragen te hulp (ja, ze kunnen wel normaal doen). Jaaa, daaruit blijkt maar weer dat je nooit op moet geven (bovendien had ik mijn blauwe oog voor geluk (gekregen van de jongen die niet ophield met mij mee uitvragen – was hij toch nog ergens goed voor) bij me en dus moest er toch iets goeds gebeuren die dag. Aan het eind van de dag begon het te regenen en was het wel echt tijd om naar huis te gaan. Bij de bus was er helaas nog gedoe met onze tickets en op de grens moest Tiia (als Finse – dat leek belangrijk) samen met een Chinees haar tas openen (blijkbaar was ze verdacht ofzo) en daarna moesten we weer stoppen om voor some taxfree shopping (daar moeten ze echt mee ophouden).
Maandagochtend rond een uur of 8 waren we dan eindelijk weer thuis, waar ik lekker m’n bed ingekropen ben want ik was totaal kapot van al dat gereis.

Tja, ik vond Istanbul geweldig en ik moet zeker nog een keertje terug want ik heb nog lang niet alles gezien (maar wel 5 Marco Polo aanraders). Anyone???

Speciaal voor Iman omdat je zo van Starbucks houdt: op Santorini is er volgens mij geen enkele Starbucks vestiging, maar als je de witte huisjes met blauwe koepeldaakjes wilt zien moet je daar toch echt heen. Op Kreta zijn er meerdere vestigingen te vinden voor als dat nog eens op je lijstje staat. En ook in Istanbul natuurlijk, maar dat wist je al. En jawel..komt ‘ie: ook in Thessaloniki kun je uit een aantal vestigingen kiezen, waaronder eentje met zeezicht :P:D;)

Inmiddels zijn de colleges alweer een week bezig en is het einde in zicht. Dat is aan de ene kant leuk, maar aan de andere kant zie ik daar tegenop. Maar eerst komt er nog zeker een tripje (met vliegtuig!) en ik hoop nog veel zon!

See y’all later!!!