Crazy Roadtrip

Kreta in vogelvlucht

Zoals ik al had gezegd duurt de Paasvakantie hier 2 weken en dat geeft natuurlijk de mogelijkheid om echt eens goed op vakantie te gaan. Het eerste op het programma was een rondreis door Kreta. Jahaa, heel Kreta en het is nog gelukt ook.

Het begon allemaal op vrijdagavond. Met een gezellige groep (Adam, Alex, Yves, Merve, Tiia en ik) vertrokken we richting het station om wederom die vervloekte nachttrein naar Athene te pakken. Gelukkig vond ik deze keer wel een manier om soort van te slapen en 7 uur later was ik weer in Athene. Daar moesten 5 uur lang de tijd doden voordat onze ferry naar Kreta zou vertrekken. Dit deden we door een beetje te hangen in de Everest (een Griekse eettent) en al snel was het tijd om de metro te pakken richting de haven. De ferry was ontzettend groot met comfortabele stoelen waar we lekker nog even een paar uurtjes geslapen hebben. Dat moet ook wel, want reizen met een ferry is ongelooflijk saai. Toen we aankwamen bij het eiland van onze bestemming (het was inmiddels een uur of 6) leek Kreta gehuld te zijn een grote grijze wolk. Eenmaal aan land bleek dat reuze mee te vallen en was de temperatuur aangenaam. We brachten de nacht door in een ontzettend crappy hostel in Iraklio (de hoofdstad) en de volgende dag (inmiddels zondag) kon onze roadtrip gaan beginnen.

Met twee gehuurde auto’s (of oude wrakken) gingen we rond een uur of 10 ’s ochtends op weg. Eerste stop: het Paleis van Knossos. Lang geleden (heel lang geleden) woonde er op Kreta een bepaalde beschaving: de Minoanen (Minoëzen – geen idee hoe je dat in het Nederlands zegt; Engels is Minoans). Deze bevolkingsgroep heeft veel invloed gehad op Kreta en restanten van gebouwen en paleizen zijn overgebleven en kun je bezichtigen. Zo ook het Paleis van Knossos. Maar volgens de boekjes en onze eigen archeoloog Alex is zo’n beetje alles daar nep. Een of andere wetenschapper heeft het paleis nagebouwd zoals hij denkt dat het eruit heeft gezien. Maar ach, hoewel het dan allemaal fake is is dit toch de manier om een bepaalde impressie te krijgen. Restanten in de grond, die nauwelijks te zien zijn en bestaan uit alleen maar stenen doen het voor mij namelijk niet echt. Dat was het geval in Malia, de volgende stad die we gingen bezichtigen. Nou ja, we gingen niet naar die stad maar naar de archeologische vindplaats. En hoewel de stad (uhm…dorp met een weg!) bekendstaat als partystad (als je zegt zijn de reacties: “aah, the crazy city” en “oh, you wanna get drunk” – het ligt meteen naast Chersonissos voor de geïnteresseerden) leek het mij daar ongelooflijk saai, maar ja, het is dan ook nog geen hoogseizoen. Gelukkig (voor mij) lag het strand vlakbij en omdat we geen ander doel hadden hebben we daar een aantal uurtjes doorgebracht. Het water was koud (voor m’n voeten) maar de zon scheen heerlijk en dus kan ik zeggen: strand – check! Daarna reden we door naar Agios Nikolaos, een van de grotere steden van Kreta. Daar was eigenlijk vrij weinig te doen, maar toch maakten we een rondleiding omdat we pas de volgende dag zouden vertrekken. En je weet dat je je in een toeristisch oord bevind als je bovenop de berg ineens tegen een Nederlands restaurant aanloopt. Jep, die heb je dus overal en nee, we hebben er niet gegeten, want op vakantie in Griekenland eet je Grieks (uhm ja… gyros dus…).

Voor de volgende dag (maandag) stond er eigenlijk vrij weinig op de planning, maar uiteindelijk werd het een gedenkwaardige dag. We zouden doorreizen naar het zuiden van Kreta en stoppen in een plaats genaamd Ierapetra. Tja, daar was dus helemaal niets te beleven en dus besloten we verder te gaan naar de volgende “grote” plaats: Pyrgos. En ja, dat gat zijn we niet snel vergeten. Blijkbaar hangt er een vloek boven Kreta; vorig semester gingen er namelijk 2 keer mensen naar Kreta en beide keren kreeg men een auto-ongeluk. Okee, niet gillen, maar dat gebeurde ons dus ook. No worries, niemand raakte gewond en het was allemaal niet zo ernstig – alleen de kosten liepen uiteindelijk nogal op (vooral afzetterij volgens mij, maar dat komt dan omdat het ongelooflijk oude auto’s waren). Tja, we botsten dus op elkaar en hoe het gebeurde weet ik niet precies – er renden honden over de weg en Alex in de eerste auto stopte omdat ‘ie dacht er een geraakt te hebben (bleek niet zo te zijn), wij (Yves, Tiia en ik) in de andere auto waren blijkbaar meer geïnteresseerd in het meisje dat een heel geschokt gezicht trok (honden waren van haar ofzo) en zagen dus geen van allen dat de andere auto gestopt was – en voor we het wisten was het: boem! (oops…) Na wat eerste hulp reparatiewerkzaamheden – de kofferbak ging niet meer open en eenmaal open ging ‘ie niet meer dicht – konden we weer verder rijden (plan was eerst om daar een hotel te vinden, maar al voor de aanrijding was er besloten dat er in dit gat niets te vinden zou zijn). Gelukkig maar want we hadden nog veel meer plannen. In de volgende “grote” plaats waarvan ik de naam alweer vergeten ben en geen zin heb om deze op te zoeken werd ons verteld dat er in de plaats zelf geen slaapgelegenheden waren en werden we doorgestuurd naar – jawel! – Pyrgos. Uhm…kwamen we daar niet net vandaan? Nee! Er zijn dus verschillende Pyrgossen in Griekenland (vele zelfs) en deze was op de een of andere manier nog kleiner dan de eerste. Maar goed, ze hadden wel hotels en uiteindelijk hebben we nogmaals aan het strand gezeten.

Vanwege een druk programma gingen we dinsdagochtend weer vroeg op pad. Eerst gingen we een stukje terug naar Phaestos, waar ook restanten van een Minoan Palace te bezichtigen zijn. In tegenstelling tot Knossos was dit allemaal echt (volgens Alex) en nog vrij interessant ook. Helaas was er geen ouderwets toilet te vinden (Tiia was daar vooral in geïnteresseerd en in Knossos hadden we de plek gevonden, alleen stond er geen wc – maar misschien was dat ook niet de bedoeling). Daarna reden we door naar Rethymno, wat een vrouwelijk aanvoelende stad zou moeten zijn. Daar heb ik niets van gemerkt en er was ook vrij weinig te beleven – het fort was niet boeiend en bovendien kon je er niet in en de restanten van de plaatselijke kerk was omgetoverd tot een hangplek voor 12/13-jarigen. Uhm…ja, dat meen ik serieus. Al snel waren we dus weer onderweg met als laatste bestemming van de dag: Chania. Hoewel daar ook weinig te bezichtigen is, is het wel een gezellige stad. ’s Avonds na het eten zijn we met een fles wijn richting de vuurtoren gelopen die aan het einde van de pier staat. Het was nog een heel eind lopen en zeker op de terugweg merkten we dat het eigenlijk best ver weg was. Oke, de vuurtoren mag je niet in, maar we waren daar wel getuige van twee jongens die er wel over het hek waren geklommen om vervolgens te dansen op techno-music. Hilarisch!! Helaas waren ze enorm snel vertrokken toen ze ons gespot hadden. Het was een gezellig avondje bij de verlichte vuurtoren waar we trouwens ook nog de opkomst van de maan mochten aanschouwen. Ik wist niet eens dat de maan opkwam – in mijn ervaring staat ‘ie er gewoon – maar het is dus echt waren. Het ging wel ontzettend snel, binnen een mum van tijd stond ‘ie hoog aan de hemel, maar het was fascinerend om te zien (en nee, geen foto’s want mijn camera lag aan de beademing en bovendien zouden die foto’s toch ontzettend mislukt zijn).

Omdat we de volgende dag alleen maar terug richting Iraklio zouden rijden en echt voor niet twee dagen achter elkaar in dat vreselijke hostel wilden verblijven deden we woensdagochtend lekker rustig aan (voor de verandering!). Natuurlijk brachten we ook een bezoekje aan het archeologisch museum daar die we (uhm..Alex dus) de avond daarvoor ontdekt hadden – tja, we hebben niet voor niets een archeoloog bij ons en dus heb ik voorlopig wel genoeg oude potten en dergelijke gezien…Daarna vertrokken we toch maar richting Iraklio en stopten we onderweg nog even bij een strand. Dat strand lag direct naast de snelweg, maar om er te komen moesten we deze snelweg wel even oversteken. “Geen gedoe, gewoon gaan” is de manier en het was ook niet zo druk dus no problemo! Helaas was het strand veel te winderig en hoewel de zon scheen daardoor toch een beetje koud – maar het was wel ff lekker om die krappe auto uit te gaan. Daarna was het toch echt tijd om terug naar de hoofdstad te gaan, maar vlak daarvoor werd er besloten een andere plaats in te duiken. Gewoon afslaan en daardoor eindigden we in een ontzettend toeristisch oord, wat nu compleet verlaten was – ja, er was zo’n beetje niemand, op zo’n 10 inwoners na….

De volgende dag arriveerden we bijtijds in Iraklio en gingen Yves en Alex dingen voor de auto’s regelen en helaas bleef de rest van ons in het autoverhuurkantoortje achter (ik wilde allang weg) waar de eigenaar alleen maar geïnteresseerd was in wat voor geloof we aanhangen (ja, dat is bijna essentieel in Griekenland) en brak vervolgens uit in religieus gezang. Dat betekent voor mij maken dat je wegkomt en gelukkig kreeg ik de rest van de mensen ook mee – totaal niet mijn ding! Helaas moesten we de gehele dag doorbrengen in deze saaie stad (er is echt niets te doen) en zat er ook niets anders op dan slapen in ons favoriete hostel.

Tja, daar kwam Kreta mee op zijn eind, maar het was een geslaagde reis. En met onze eigen Turkse afdingster Merve bij ons konden we overal voor €10 per nacht slapen – van een vreselijk hostel naar een pension met zeezicht, een hotel met zeezicht, een hotel in het toeristengebied, een heel appartement en weer terug naar dat vreselijke hostel. De volgende dag moesten we weer vroeg op om de ferry te pakken en nee, deze ging niet richting huis. De vakantie was namelijk nog lang niet om en dus hadden we nog een volgende bestemming, namelijk: Santorini, maar daarover later meer….

Ciao!!!