Parijs, dag 3: The Day After, beetje vreemd

Vandaag bleef het donker in Parijs. Hoewel mijn weerbericht mij vertelde dat de zon zou gaan schijnen en mij nu vertelt dat de zon gewoon schijnt (ook al is het nu echt donker) besloot de zon vandaag weg te blijven. De zwarte dag werd hierdoor nog een beetje zwarter, maar laten we maar zeggen dat dat wel een beetje gepast is.

Gisteravond rond een uur of 10 hoorde ik het nieuws vanuit Nederland; zelf was ik nog niet zo ver om het nieuws te bekijken. Gelukkig was ik al een tijdje binnen in mijn hostel. Maar wat is het schrikken als je hoort dat er in de stad waarin jij je begeeft een schietpartij heeft plaatsgevonden, als je maar sirenes blijft horen, als de telefoon van je kamergenoot die net nu onder de douche staat maar af blijft gaan...Het is raar om dit allemaal vanuit een hotelkamer mee te krijgen. Ik heb het nieuws op de voet gevolgd en vol ongeloof gezien hoe er meer en meer schietpartijen werden gemeld (de eerste was hier max 10 minuutjes vandaan; ik wil jullie niet laten schrikken, maar dat is even voor het gevoel wat mij bekroop). Tot diep in de nacht heb sirenes gehoord. En Facebook en Whatsapp berichtjes gekregen en gelezen. Op een gegeven moment heb ik mijn wifi uitgezet om ook nog een beetje te kunnen slapen.

Vanmorgen ging het op dezelfde voet verder. En toen kwam de onzekerheid. Want wat moet je in een stad als daar de noodtoestand is uitgeroepen? Wat betekent dat? En wat betekent het sluiten van de grenzen nou eigenlijk precies? In de ontbijtzaal beneden was het vooral heel stil...Hoewel er in de lift een briefje hangt dat de regering aanraadt binnen te blijven, vertelde de meneer van de receptie mij dat het buiten in principe veilig zou moeten zijn. Er zou alleen meer politie op straat zijn, veel gebouwen en winkels zouden gesloten zijn, en het zou veel stiller op straat zijn dan normaal. Oftewel, het zou anders zijn. Dit is allemaal waar. In eerste instantie leek het erop alsof alle toeristen de stad gingen verlaten. In mijn hostel stonden ladingen koffers beneden en ook buiten liepen er vooral mensen met koffers richting het station. Natuurlijk zou dit toeval kunnen zijn en gingen deze mensen toch al weg, maar ik waag het te betwijfelen. Verder voelde het vooralsnog vrij normaal.

Mijn eerste hartkloppingen en het moment dat ik toch bijna toegaf aan de overal aanslaande angst volgde echter al vrij snel. Nadat een meneer mij van een afstand vroeg hoe het ging (het leeft hier!) waarop ik antwoordde dat het goed ging kwam ik erachter dat diezelfde meneer die eerst de andere kant op ging nu achter mij liep en dezelfde kant opliep als ik. Had hij misschien zijn rugzak wel heel stevig vast? Waarom is hij omgekeerd? Toen we oogcontact hadden glimlachte hij nogal creepy, maar dat kan door het moment komen. Gelukkig liep hij me rustig voorbij en was hij vervolgens op de volgende straathoek al pratend aan de telefoon verdwenen toen ik besloot rustiger te gaan lopen. Misschien was hij gewoon een beetje van slag door gisteren. Maar de paranoia bekruipt je...

Het volgende opvallende was dat zelfs de Starbucks was gesloten. Ook de H&M, waar ik graag een nieuwe, warme, wollen sjaal wilde kopen - want het is hier zo verrekte koud - was dicht. In de Galleries Lafayette, waar ik heen ging om van het panoramadak gebruik te maken, werd ik vriendelijk begroet door een bewaker die wel even in mijn tas wilde kijken. Misschien moet dat altijd wel in zo'n chique tent als dit maar de beveiliging leek toch zeker wel opgeschroefd. Nadat ik van het uitzicht over het mooie Parijs genoten had landde ik vervolgens toch nog maar een keertje bij de Opéra - want dat was onderweg naar mijn volgende bestemming.

En daar was dan de eerste lading politie. Ze kwamen uit het niets maar ineens moest iedereen vertrekken. Het plein en een aantal omliggende straten werd gebarricadeerd en de gebouwen (het hotel en de restaurantjes) werden geëvacueerd. De agenten stonden letterlijk klaar om aan te vallen, dus ik zou zeggen dat een mogelijke verdachte zich in één van de gebouwen aldaar bevond. Het fijne weet ik er niet van, want dat is het moment dat ik maar besloot om door te lopen, je weet immers nooit wat er gebeurt als een vuurgevecht het gevolg is...

Vervolgens liep ik heerlijk rustig langs de Seine waar het rustig en stil was (en ik geen politie of leger heb gezien). Bij de gesloten Eiffeltoren was het toch druk met een hoop toeristen - het moment dat bleek dat ik niet de enige was die besloten had in Parijs te blijven - én het leger. Hoewel die hier geloof ik sinds Charlie Hebdo toch wel aanwezig zijn, waren ze er nu toch ook prominent. Een aantal politieagenten liep rond met hun hand on the trigger (ik weet niet hoe dit in het Nederlands heet, sorry), zodanig dat ze werkelijk klaar zijn om ieder moment te schieten. Ik weet dat zij hier zijn voor mijn (en onze) bescherming en dat ze mij (en ons) een veilig gevoel moeten geven, maar om de een of andere manier geeft het meer het idee dat we ons in oorlogsgebied begeven - en ik weet niet of ik zo wel wil leven...

Omdat ik me ook hier bevind in een vrij land, het land dat "liberté, fraternité, égalité" heeft uitgevonden, ben ik van daar - heel toepasselijk - doorgelopen naar een van de Statues of Liberty die ook Parijs heeft. In theorie kun je een foto maken met deze Lady Liberty en de Eiffeltoren (dat moet fantastisch zijn), maar daarvoor moet je doorlopen naar de volgende brug en dat was voor mij vandaag een brug te ver (want: nog steeds moeie voetjes en regen en kou). Maar ze staat op de foto dus mijn pursuit of liberty vordert en vordert...

Hoewel ik eigenlijk graag de verlichte Eiffeltoren wilde zien besloot ik het vervolgens voor vandaag maar op te geven. Kijkend uit mijn raam zie ik dat de lichten vanavond, net als gisteren, ook gewoon uit zijn gebleven. Ook vanavond blijft Parijs donker...

Op zich gaat het goed hier in Parijs. Het is een beetje jammer, maar wat doe je eraan. Het enige moment dat ik me niet erg op mijn gemak voelde - op het moment met de man met de rugzak na - was in de metro op de terugweg. Je weet nooit wat er daar gebeurt en dan zit je opgesloten, maar ook dit ging goed. Bij de ingang van het hostel staat beveiliging die iedereen controleert en alleen mensen die een sleutel kunnen laten zien mogen verder lopen (beneden bevindt zich ook een bar/restaurant waar normaal gesproken iedereen welkom is, maar vandaag is deze alleen toegankelijk voor mensen die een bedje hebben geboekt in het hostel).

Ik weiger me over te geven aan angst. Ik weiger angst voor vanalles mijn leven te laten bepalen. Als je dat doet kun je op een gegeven moment niet eens meer op bezoek bij de buurvrouw (en blazen ze vervolgens je appartementencomplex op...).

Laten we niet toegeven, maar gewoon doorgaan met leven!